Έχει δύο μέρες που φυσάει και ο καιρός έχει..έτσι, μια απροσδιόριστη γεύση από Σεπτέμβρη και μια γλύκα φθινοπωρινή, που σου θυμίζει να ρίξεις μία ζακέτα στις πλάτες.
Να πέσεις νωρίς στο κρεββάτι και να τεντωθείς.. να χουζουριάσεις.
Δεν γίνονται και πολλά πράγματα αυτόν τον καιρό και για αυτά τα λίγα που γίνονται, αυτά τα λίγα, προσπαθώ να μην πολύ-νοιάζομαι. Μου είναι ποιο ανώδυνο να μην νοιάζομαι και να προσηλώνομαι μόνο στη δουλειά μου.
Και στη ζωή μου.
Που εχθές είπα τη φράση “Εγώ τι θα κάνω με τη ζωή μου?” τουλάχιστον τρεις φορές μέσα σε πέντε λεπτά και ενώ η φίλη μου, μου μίλαγε ενθουσιασμένη για τον καινούριο της έρωτα και για το πόσο καλά νοιώθει, και γω απαντούσα συνέχεια “cool” και μύριζα τον καρπό από το χέρι μου την Summer Ck1.και έπινα μπύρα Heineken και κάπνιζα.
Μέσα σε όλα αυτά συνεχίζω όμως όλο αυτό τον καιρό να σκέφτομαι και τον μικρό.
Ο μικρός, που και αυτός με τη σειρά του, συνεχίζει να αποτελεί για τη ζωή μου, ότι και το Βόρειο Πολικό Σέλας για τους Αιθίοπες.
Άφαντος!
Και γω συνεχίζω να είμαι λίγο στο έτσι και λίγο στο αλλιώς. Θέλοντας αλλά μη προσπαθώντας, ελπίζοντας αλλά μη περιμένοντας..
Προχθές τον είδα στην απέναντι πλευρά του δρόμου. -ευτυχώς- εγω πήγαινα αντίθετα οπώτε απλά και ασυναίσθητα άνοιξα βήμα. Νομίζω ότι χτύπησε ένα κόκκινο αλάρμ μέσα μου ή ίσως να ήθελα να μην πλέξω πάλι.
Δεν με είδε. Δεν τον είδα[?]
Σαν το Bloggάκι μου που το έχω παραμελήσει πολύ.
Όμως δεν έχω να γράψω κάτι, γιατί δεν συμβαίνει κάτι, και τις φορές που σκέφτομαι ότι μπορώ να γράψω το τάδε η το δείνα πράγμα, ή που θα είμαι σουρωμένος και θα σκέφτομαι καλά και πολύ, αλλά πρακτικά δεν μπορώ να γράψω, ή που θα είναι καμιά περίεργη ώρα και πάλι δεν θα μπορώ να γράψω.
I feel so high I feel so down
Με πιάνει έτσι μερικές φορές να τα παρατήσω όλα και να σηκωθώ να φύγω και να γίνω πάλι κάποιος άλλος και να κάνω άλλη ζωή
αλλά δεν έχω το κουράγιο και τις αντοχές να κάνω πάλι τον cowboy
ενδεχομένως ούτε καν τον τσοπάνη.
Ευτυχώς σταμάτησε να φυσάει.
Κάτι είναι και αυτό.
Καλή εβδομάδα.