Τούρκαυλοι (Τουρκολαγνεία και φιλότιμο)
Ήλιος πάνω, ήλιος κάτω.
Στη λαϊκή της Λάμπρου Κατσώνη υπάρχει μια χοντρή Βουγιουκλάκη που πουλάει ψάρια. Χοντρή και μελαχροινή αλλά με ίδιο ταμπεραμέντο. Αυτή δεν συνοδεύεται από τον άκακο πατέρα της αλλά από έναν πανύψηλο με κοτσίδα που συνέχεια πετάει πάγους στο δρόμο και τυλίγει χωνιά με το χαρτί. Το χαρακτηριστικό της είναι ότι μπορείς να την ακούσεις 100 μέτρα πριν τον πάγκο γιατί ουρλιάζει σαν να την σφάζουν μέσα σε ένα πηγάδι στην έρημο και ο μόνος τρόπος να σωθεί είναι να την ακούσει μια πρωτόγονη φυλή ψαράδων που χρησιμοποιούν μόνο ως γλώσσα ονόματα ψαριών. Μέσα στα ουρλιαχτά της μπορείς να διακρίνεις λέξεις που μοιάζουν με γνωστά ψάρια εκτός αν η ώρα πάει μιάμιση και πρέπει να ξεπουλήσει το εμπόρευμα οπότε πέφτει σε τρανς και ουρλιάζει ονόματα ανύπαρκτων ψαριών όπως κουλιουτούρα διατηρώντας την ίδια ένταση φωνής για ώρα, προσόν χρήσιμο στους ψαράδες αν ξεμείνουν στα ανοιχτά ή για να ξεκουφαίνουν τα ψάρια της αβύσσου. Άρα αυτό με την Βουγιουκλάκη που είχε καλή φωνή δεν ήταν μούφα, ήταν γεγονός.
Στάθηκα στον πάγκο και ζήτησα γαρίδες. Ψευτοαριστοκράτη! Παλιομπετόβεν!
Γιατί είμαι απαρηγόρητος.
Χτες βράδυ παραιτήθηκε αιφνιδίως ο CEO της εταιρίας του αγαπημένου μου μαλακτικού, του Καζολίν Ελληνικά Νησιά (για να γίνω πιο συγκεκριμένος) και είμαι απαρηγόρητος.
Ψάχνω στο youtube ομιλίες του και παρουσιάσεις των νέων προϊόντων της εταιρίας (Καζολίν Τουρκικά Νησιά, Καζολίν Νησιά Μεσογείου, Καζολίν Άλλα Νησιά Πιο Μακρινά, Καζολίν Νησιά του Πάσχα etc) για να χαζέψω και να κάνω motivation στον εαυτό μου να εμπνευστώ για τη ζωή μου παραπέρα γιατί τον αγαπούσα και θα μου λείψει, μιλούσαμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο του γραφείου και συζητούσαμε για νησιά αλλά το τηλέφωνο του σπιτιού δεν μου το έδωσε, ενώ ταυτόχρονα μυρίζω μια φρεσκοπλυμμένη πετσετούλα και που και που σνιφάρω μαλακτικό και με πιάνει ντάγκλα.
Βίντεο δυσκολεύομαι να βρω και αυτό με νευριάζει και βάζω μαλακτικό στη σαλάτα και μετά την τρώω από τα νεύρα (και τη θλίψη).
Ευτυχώς είναι το Ελληνικά Νησιά και κάπως ταιριάζει με τη χωριάτικη.
*χασμ*
Αρνούμαι να γράψω οτιδήποτε έως ότου ξεκινήσει ο τέταρτος κύκλος Fringe στις 23 Σεπτέμβρη.
Beach bar.
Στέρεο Νόβα.
Ο πόκο, ένας γκέι κόκκορας κι εγώ
Θυμάμαι χαρακτηριστικά που έκανε τρέλλες με την κούνια του. Καθόταν συνεχώς επάνω της και πήγαινε σαν παλαβό, πέρα-δώθε. Κάποιες φορές κρεμόταν και ανάποδα -τέτοια αγάπη της είχε. Λίγες μέρες αφότου μας άφησε για τον παράδεισο (υποθέτω πως υπάρχει ξεχωριστό παράρτημα για τα πτηνά) αντικαταστάθηκε από άλλο, σχεδόν ολόιδιο -τέτοια αγάπη του είχαμε. Το νέο παπαγαλάκι, λοιπόν, ονόματι Πόκο, πήρε το όνομά του από το προηγούμενο που όχι μόνο την θέση του έφαγε αλλά και το όνομα. Και οι ομοιότητες σταματούν εδώ.
Ο Πόκο ΙΙ είναι εντελώς διαφορετικός χαρακτήρας. Άλλος άνθρωπος. Κάθεται μετά από τόσους μήνες φοβισμένος ακόμα, τον πλησιάζουμε και πηγαίνει στο πίσω μέρος του κλουβιού λες και θα τον κάνουμε στον φούρνο (η αλήθεια είναι ότι τον έχω απειλήσει) και την κούνια ούτε που να την χέσει. Όχι μόνο δεν έχει ανέβει ούτε μια φορά, αλλά την τσιμπάει και της φωνάζει. Δεν ξέρω τι ακριβώς έχει να χωρίσει με την κούνια -πιθανώς του πιάνει χώρο και είναι και μες στην μέση. Δεν μπορεί να μετακινείται με άνεση στο τεχνητό κλαράκι του. Οπότε της φωνάζει συνεχώς. Κι εμείς από την άλλη, ακόμα να την βγάλουμε. Σαν να του λέμε -που λέει ο λόγος, του λέμε- ο προκάτοχός σου έκανε κούνια-μπέλλα και το ευχαριστιόταν, θα κάνεις κι εσύ θες δεν θες. Αλλά μεταξύ μας, όπως και την κούνια του κι εμάς χεσμένους μας έχει.
Συνεχίζοντας επί των πτηνών, πριν λίγες εβδομάδες η μαμά αγόρασε έναν κόκκορα για να έχει το κοτέτσι επιβήτορα (παιδιά της Αθήνας, δεν θέλω σχόλια -για το κοτέτσι, όχι για τον επιβήτορα). Ο κόκκορας όμως, όχι μόνο δεν ασχολείται με τα καθήκοντά του αλλά κάθεται στην άκρη και δεν τις παίζει. Ή αυτές δεν τον παίζουν, ποιος ξέρει πώς λειτουργούν αυτά. Οπότε τις προάλλες που γύρισα από την δουλειά να ρημαδοφάω, μου λέει η μάνα, "δεν σου είπα τα νέα, ο κόκκορας που πήρα είναι γκέι. Ούτε που πλησιάζει τις κότες". Όπως καταλαβαίνετε, έμεινα με το πιρούνι μετέωρο. Τι να απαντήσεις τώρα σε αυτό, όταν μιλούν τα στοιχεία; Είναι γκέι, τελεία.
Αρχίζω να συμπαθώ σφόδρα αυτόν τον κόκκορα. Αισθάνομαι πως έχω κάπου κοντά -κυριολεκτικά κοντά, μιας και το κοτέτσι είναι στη αυλή- έναν συνοδοιπόρο. Μια ακόμα ψυχή που τραβάει τον δρόμο τον δύσκολο (αν και σύμφωνα με την εκκλησία τα ζώα δεν έχουν ψυχή. Αλλά κι εμείς οι γκέι για την εκκλησία είμαστε ζώα, οπότε ούτε και εμείς έχουμε ψυχή). Και άντε, είσαι άνθρωπος, σου λένε απλώς "παντρέψου". Και εννοούν μία από όλες τις γυναίκες εκεί έξω. Όταν όμως είσαι ο κόκκορας, έχεις πλήρες πρόγραμμα. Αν είσαι στρέητ πετεινός το φχαριστιέσαι. Αν δεν είσαι όμως;
Αυτές είναι απορίες που ούτε εγώ, ούτε και ο κόκκορας θα μπορέσουμε να απαντήσουμε. Εγώ, διότι αυτή η μια γυνή που μου αναλογεί έχει το ελεύθερο να βρει κάποιον άλλον -άσε που είναι κρίμα να περιμένει- και ο κόκκορας, διότι σύντομα και εφόσον συνεχίσει να αμελεί επιμελώς τα καθήκοντά του, θα γίνει με πατάτες στον φούρνο.
ΚΛΕΙΣΤΟ ΛΟΓΩ ΔΙΑΚΟΠΩΝ
Τον Αύγουστο στην πόλη η ζέστη δεν παλεύεται…
Αλλά δεν υπάρχει πια λόγος να ιδροκοπάς μέσα στην κίνηση…
Φτάνει να αφεθείς στα έμπειρα μπράτσα του καπετάνιου….
…και είσαι έτοιμος να σαλπάρεις για τα νησιά!
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να χαλαρώσεις στην παραλία…
…φτάνει να παραδοθείς στις καυτές ακτίνες του ήλιου.
Για να πετύχεις το καλύτερο τροπικό μαύρισμα…
…το μαγιό δεν είναι καθόλου απαραίτητo!
Γίνε πρωτόπλαστος και πάλι…
…και στις παραλίες που προτιμούσαν οι αρχαίοι θεοί…
…κάνε έρωτα και όχι πόλεμο!
Κι αν έτσι ιδρώσεις και ζεσταθείς, βρες μια δροσερή σκιά να χαλαρώσεις…
Μπορείς να τη βγάλεις όλη μέρα με φρούτα…
…αν όμως διψάς ακόμα, άσε τον μπάρμαν να σου προτείνει το κατάλληλο κοκτέιλ!
Τσίμπα κι ένα μεζεδάκι για να μην κατέβει ξεροσφύρι!
Και όπως έχεις γλαρώσει μετά το φαγητό, τι καλύτερο από έναν υπνάκο και μια αγκαλιά δίπλα στο κύμα;
Να προσέχεις μόνο γιατί η θάλασσα κρύβει παγίδες και πεινασμένα αρπακτικά!
Το νου σου μη σε τσιμπήσει καμιά τσούχτρα…
. ..Δεν θες να περάσεις τις διακοπές σου με καμιά περίεργη φαγούρα!
Μην ξεχάσεις να τραβήξεις πολλές φωτογραφίες εκεί που θα πας…
…γιατί υπάρχουν εικόνες που μπορούν να συναγωνιστούν ακόμα και ένα ηλιοβασίλεμα!
Και φυσικά θα σε αφήσω με μια ακόμα φωτογραφία του καπετάνιου μας γιατί κάτι μου λέει πως θέλεις να τον ξαναδείς!
Ραντεβού και πάλι εδώ το Σεπτέμβριο! Εύχομαι να περάσουμε ένα αξέχαστο καλοκαίρι