“Don’t Just Count Your Years,
Make Your Years Count”
- Ernest Meyers
Mommy/Daddy : Έλα καλό μου,σε ζητάνε στο τηλέφωνο
Εγώ: Παρακαλώ?
[Τάδε:από ξάδερφος μέχρι μπαντζανάκης του πρώην μου—οκ το ξεχείλωσα ;p] Έλα βρε εγώ είμαι,Χρόνια Πολλά,να τα εκατοστήσεις! [...]
Εγώ: Ευχαριστώ πολύ,να’σαι καλά!
[...]
[...]
repeat στη νιοστή...
Εγώ: Ευχαριστώ πολύ,να’σαι καλά!
Εγώ: Ευχαριστώ πολύ,να’σαι καλά!
Εγώ: Ευχαριστώ πολύ,να’σαι καλά!
Εγώ: Ευχαριστώ πολύ,να’σαι καλά!
Εγώ: Ευχαριστώ πολύ,να’στε καλά! (KAI στον πληθυντικό,τι νόμιζες?? εγώ είμαι ευγενικό παιδί,μην κοιτάς τι φαίνεται :PPP)
[…]
[…]
Όλη μου η μέρα εν ολίγοις πέρασε κάπως έτσι,βρίσκοντας εμένα σε θέση πρωταγωνιστή,δευτεραγωνιστή,κομπάρσου και δε συμμαζεύεται...όχι βέβαια πως υπήρξε και κάποια στιγμή στη ζωή μου so far που να μην ένιωθα αντίστοιχα.Δεν είμαι κακός,αλλά πιστεύω πως είναι μια άμυνά μου απέναντι στα σκάρτα στοιχεία,θα πρέπει να με «κερδίσει» ο άλλος για να του δώσω την ελάχιστη σημασία,ακόμα και την ελάχιστη,so simple.
!!!
Το πρώτο μας σπίτι,ένας σκοτεινός θάλαμος-σάκος-μπαούλο,πες το όπως θες,ιατρικά πάντως λέγεται μήτρα (σε περίπτωση που θες να μάθεις,όχι ότι θα σε νοιάξει και ιδιαίτερα στο μέλλον,λέμε τώρα).Σκοτεινό,ανήλιαγο και ουδώλλως ευάερο,μας φιλοξενεί χωρίς ενοίκιο (ευτυχώς-γιατί που θα εύρισκα τα λεφτά να πληρώσω??τι δουλειά θα έκανα εκεί μέσα??και δε θα υπήρχε και ο μπαμπάς να συνδράμει) για διάστημα 9 μηνών ή λιγότερο για τα παρτσακλά (sic).Μέσα εκεί τρεφόμαστε με ένα σωλήνα που κατά άλλους λέγεται ομφάλιος λώρος (ψιλά γράμματα-εν συνόψει...) με τον οποίο και συνδεόμαστε με τι μάδερ μας και που αργότερα παύει να υπάρχει ως ζωτική σύνδεση αλλά ως ψυχολογική (άστα δράμα σου λέω).
Ε λοιπόν «ήμουν κι εγώ εκεί» (πώς λέγαμε στην Ολυμπιάδα?έτσι).Ήμουν κι εγώ σε αυτή τη μήτρα (yuck),με έκανε κι εμένα μητέρα,κοινώς,δε σημαίνει το ότι είμαι ένας και μοναδικός και δεν υπάρχει καλύτερος εν τη υφήλιω όπως και το ότι είμαι gay,χαρούμενος και πολύχρωμος, πως δε γεννήθηκα όπως όλη η πλέμπα (λολ).
Βγήκα από αυτή τη φυλακή μια παγωμένη μέρα,πριν a couple of decades,στις 28 του μήνα που έπεται του Σεπτεμβρίου και προηγείται του Νοεμβρίου...
Βγήκα από εκεί για να μπω σε κάτι μεγαλύτερο,μια μεγαλύτερη φυλακή,μια φυλακή συναισθημάτων,εμπειριών
και δυνάστεων που συνωμοτούν για το κακό μας,γιατί δεν υπάρχει κάποιος που πραγματικά νοιάζεται για εσένα χωρίς να υπολογίζει, καπιταλιστικά και με απόλυτη ακρίβεια,ποια θα είναι τα κέρδη του από αυτή την έγνοια ή ότι άλλο θα «δείξει» σε εσένα.
Όλα αυτά όμως μέχρι και μόνο μέχρι να ανακαλύψεις τον 
εαυτό σου,να βρεις ποιος είσαι και τι ψάχνεις από τη ζωή και τους ανθρώπους.Να λάβεις αρκετή μόρφωση,γνώση και επίγνωση για να ξέρεις που βαδίζεις.
Γεννιόμαστε χωρίς να το επιλέγουμε indeed,εγώ πάντως θα ήθελα να με ρωτούσαν,όχι αν θέλω να γεννηθώ,αλλά που θέλω να γεννηθώ,πως,πότε κλπ.
Δεν έχω πραγματικά ούτε ένα παράπονο,έχω ότι θέλω ακριβώς όπως το ήθελα (και δε ζω σε γυάλινο πύργο,ξέρω πλήρως τι υπάρχει στον κόσμο και γι’αυτό νιώθω τόσο τυχερός και προικισμένος—μη σκέφτεσαι πρόστυχα είπα,άντε)
Όλα μου δόθηκαν σε αφθονία: η αγάπη,η φιλία,το χρήμα :P,τα ταξίδια τα τα τα...κλπ
Γεννήθηκα gay και μου αρέσει απίστευτα,είμαι ερωτευμένος με τον εαυτό μου,με λατρεεεεεεύω σε όρια εγωκεντρισμού αλλά καταφέρνω να το συνδυάζω με ένα πιο χαμηλών τόνων προφίλ (λέμε τώρα) για να μη δίνω και στόχο,όχι τίποτα άλλο,μη νομίζεις...
Νομίζω δε θέλει και πολύ μυαλό από πλευράς σου,για να καταλάβεις πως ότι εκδήλωση παρακολουθείς την σημερινήν με αφορά άμεσα,αφού με το που γενήθηκε η εξοχότης μου,ανακυρήχθηκε εθνικό είδωλο με συνέπεια οι ωραιότεροι άντρες (άντε και μερικές μούντζες—no offence) του στρατού να παρελαύνουν για χάρη της...(αχ αυτούς τους καταδρομείς, μεσ’την καρδιά μου τους έχω...είπες κάτι???)
Σήμερα είχα πολλούς που με θυμήθηκαν και είτε μου έστειλαν το απρόσωπο e-mail και sms,είτε ακόμα ένα απρόσωπο τηλέφωνο,είτε ήρθαν/θα έρθουν σπίτι να με δουν,είτε βγήκα/θα βγω μαζί τους κλπ.
Εννοείται μου έκαναν δώρα,ποικίλλα και φανταχτερά,όπως ακριβώς μου αρέσουν (αχ ναι,θα το πω,έχω φίλους που με ξέρουν σε βάθος ;p) παρότι τους το απαγόρευσα γιατί εγώ είμαι πλουσία και δεν υπάρχει δώρο που να μου ταιριάζει,αγάπη μου.
Βέβαια επειδή είμαι ερωτευμένος με εμένα,όπως άλλωστε προείπα,θα μου κάνω κι εγώ ένα «δωράκι».Ταυτισέ το με τη μεσημεριανή σιέστα,με το νερό εν μέσω της ερήμου ή με ότι θες τεσπα,αλλά γλυκό μου δε συγκρίνεται με το συζυγικό,στην καμία όμως...
Να το “double” δώρο μου λοιπόν,πάνω στην ώρα που τα παιδιά έμπαιναν (σπίτι μου) ο καθείς με το κάτι τις του ανά χείρας για να μη τους θεωρήσω και γιούφτους,καταλαβαίνεις (όχι για να μη λες πως δεν μοιράζομαι) :p ...
Παίρνω λοιπόν τα αγόρια μου (μην το πείτε-ξέρετε που) όπως και τα δύο λατινικά Χ που προστέθηκαν στη baby και άκρως καλοσχηματισμένη πλατούλα μου και αναχωρώ...
Α ξέχασα, “G make a wish!” ακούστηκε από τον παλλόμενο όχλο...
I Wish …….. …………. …………
ΦΟΥ
Σας Φιλώ γενεθλιάζων :)