Τις τελευταίες μέρες όλο σκέφτομαι ότι κάτι θέλω να γράψω εδώ, ξεκινώ να γράφω κάτι και μετά από εντατικό γράψιμο και σβήσιμο καταλήγω απλά να κλείσω το word χωρίς να αποθηκεύσω το κείμενο. Γενικά σκέφτομαι ότι έχω κλείσει 2 χρόνια και κάτι στο blogging… και τελικά τι γράφω; Έχω γράψει κάποια κείμενα «σοβαρά» αλλά οκ, φτάνω πλέον να αμφισβητώ την αξία τους. Το θέμα μου δεν είναι αυτό όμως. Διότι δεν έχει για μένα τόσο σημασία τελικά τι γράφω εγώ αλλά τι γράφουν οι άλλοι. Το λέω αυτό όχι μόνο γιατί περισσότερο διαβάζω άλλα blogs παρά ανανεώνω το δικό μου αλλά και γιατί η μαγεία του blogging αν υπάρχει βρίσκεται στα comments. Όχι μην με παρεξηγήσετε, δεν με ενδιαφέρουν τα πολλά comments, μιλάω για τον διαδραστικό χαρακτήρα του blog. Διότι το blog ξεπερνά τον χαρακτήρα τον περισσότερων κλασσικών γραπτών μέσων «ενημέρωσης», στο blog ξέρεις ότι αυτό που γράφεις όχι απλά θα διαβαστεί αλλά θα σχολιαστεί. Εξάλλου οι περισσότεροι από εμάς γράφουμε πάντα και μια εμβόλιμη ερώτηση μέσα στα κειμενάκια μας και περιμένουμε με αγωνία τις απαντήσεις. Κάποτε ήταν προνόμιο πολύ λίγων να έχουν τον προσωπικό τους χώρο στο δίκτυο αλλά τώρα ο καθένας σε λίγα δευτερόλεπτα μπορεί να έχει την προσωπική του σελίδα. Η αδελφή μου είναι Ά Γυμνασίου και η ίδια της αλλά και οι περισσότεροι συμμαθητές της έχουν σελίδες στο Hi5 και Facebook, ναι μεν δεν είναι blog αλλά και πάλι είναι ένας προσωπικός χώρος διαδικτύου.
Οι περισσότεροι καλλιτέχνες, πλέον και οι έλληνες έχουν τον προσωπικό τους χώρο όχι σε επίσημες βαρύγδουπες σελίδες αλλά σε κάποιο blog server. Ένα από τα πιο γνωστά παραδείγματα αποτελεί η Lily Allen και το MySpace της. Στο Facebook πια μπορείτε να βρείτε τον Μιχάλη Εμιρλή, Καλομοίρα, Παναγιώτη Ραφαιλίδη και η λίστα όλο και μεγαλώνει. Μάλιστα οι περισσότεροι καλλιτέχνες (εντάξει ίσως όχι οι έλληνες ακόμα) πρωτοδημοσιέυουν τα νέα τους τραγούδια σε αυτά τους τα blog προσπερνώντας έτσι τον ρόλο της δισκογραφικής, του επίσημου promotion και του γραφείου τύπου τους. Αν πριν λίγο καιρό μιλούσαμε για το mp3 και το πώς θα αλλάξει τον τρόπο διακίνησης της μουσικής τώρα ίσως θα πρέπει να μιλάμε για το blogging.
Ένα μικρό παράδειγμα που μου δημιούργησε τεράστια έκπληξη εμένα προσωπικά είναι ο Μιχάλης Εμιρλής που διατηρεί σελίδα στο Facebook (ΕΔΩ) όπως είπα και παραπάνω και προτίμησε να ακουστεί για πρώτη φορά το νέο του τραγούδι online από σήμερα ΕΔΩ! (καλοκαιρινό τραγουδάκι με χιουμοριστικό στίχο, μου άρεσε)
Δεν ξέρω κατά πόσο όλο αυτό το σύστημα και η διακίνηση της μουσικής μέσω internet κάνει καλό ή κακό στη μουσική, αυτό μόνο ο χρόνος θα το δείξει. Διότι ναι μεν τον καλλιτέχνη τον ενδιαφέρει να ακουστούν τα τραγούδια του και όχι απαραίτητα να αγοραστούν αλλά οι δισκογραφικές ειδικά στην Ελλάδα χωρίς κέρδος από τις πωλήσεις δεν μπορούν να εμπιστεύονται και να επενδύουν σε νέους καλλιτέχνες και έτσι δεν εκδίδουν τα τραγούδια τους πράγμα που μπορεί να αναστέλλει την ουσιαστική εξέλιξη της μουσικής αν κάποιο ταλέντο μένει στην αφάνεια.
Ένα άλλο θέμα είναι ότι και εμείς πια ως ακροατές δεν εκτιμάμε ουσιαστικά την μουσική. Με το δωρεάν download έχουμε στην κατοχή μας οποιοδήποτε CD θελήσουμε σε λίγα λεπτά ή και δευτερόλεπτα. Όταν κάτι το έχεις σε τέτοια πληθώρα και μάλιστα εντελώς δωρεάν δεν μπορείς να εκτιμήσεις την αξία του. Έχει συμβεί άπειρες φορές να κατεβάσω κάποιο album που περίμενα να κυκλοφορήσει και να το στοιβάξω σε κάποιον φάκελο χωρίς καν να το ακούσω. Αυτός είναι και ο λόγος που συνεχίζω να αγοράζω CD, το CD ξέρω ότι μόλις επιστρέψω σπίτι θα το βάλω να το ακούσω.
Το blogging είναι το μέλλον του internet? Πάντως σίγουρα είναι το παρόν και… βλέπουμε!
Θα σας αφήσω με ένα τραγουδάκι που όταν κατέβασα το album στο οποίο εμπεριέχεται δεν το άκουσα καν. Όταν πριν λίγες μέρες αγόρασα το CD (οκ άργησα, ξέρω) όμως όχι απλά το πρόσεξα αλλά το έχω λιώσει. Καλή σας ακρόαση!
Αληθεια ποια είναι η γνώμη σας για το blogging; Για το νέο τρόπο διακίνησης μουσικής; Αγοράζετε CD ή όχι πια;