Αυτό σκέφτομαι συνέχεια τις τελευταίες ώρες. Μήπως είμαι μεταλλαγμένος; Μήπως φταίει που γεννήθηκα λίγους μήνες μετά το Cernobyl; Μήπως όσο ήμουν στην κοιλιά της μάνας μου, την κλώτσησε κανένα γαϊδούρι στο χωρίο και βγήκα ζαβό; Μήπως σκέφτομαι σαν γερο-ξεκούτης και συντηρητικός; Μήπως σκέφτομαι σαν χαζο-ρομαντικό παιδάκι;Σίγουρα πάντως κάποιο πρόβλημα το έχω! Δεν μπορώ να βρω άλλη λογική εξήγηση. Λένε πως όταν βλέπεις ότι όλος ο κόσμος έχει τρελαθεί γύρω σου, τότε μάλλον είσαι εσύ αυτός που έχει τρελαθεί! Τι γίνεται όμως όταν βλέπεις όλο τον κόσμο να κερατώνει γύρω σου; Και μάλιστα όταν εσύ όχι απλά το απαγορεύεις στον εαυτό σου, αλλά δεν νιώθεις την επιθυμία να το κάνεις κιόλας! Κάτι δεν πάει στραβά; Κάποιο πρόβλημα υπάρχει! Δεν είσαι ένα με το κοινωνικό σύνολο, διαφέρεις. Και δυστυχώς η «μετάλλαξή» σου αυτή, δεν είναι μια από τις Δαρβινικές μεταλλάξεις που οδηγούν στην επιβίωση, αλλά στην αυτοκαταστροφή. Αυτοκαταστρέφεσαι κάθε φορά που αφήνεις τον εαυτό σου να απογοητευθεί και να πληγωθεί. Κάθε φορά που διαπιστώνεις τη διαφορετικότητα σου, με τον χειρότερο τρόπο.
Ας τα πάρω από την αρχή, για να βγει και κάποιο νόημα. Γνωρίζω κάποιον και από τη στιγμή που τον γνωρίζω, χωρίς να του πω τίποτα, είμαι σίγουρος (προαισθηματικά -- αν υπάρχει τέτοια λέξη) ότι είναι ρεζερβέ (ξέρεις... μπουκάλι στο τραπέζι... κάθεται άλλος εδώ, κτλ). Ωστόσο επιλέγω να μην αναφέρω τίποτα και απλά να παριστάνω τον ηλίθιο (ή όπως λέει μια φίλη «τον Κύριο, με το «Μ» κεφαλαίο») μέχρι να πάρει τέλος η προηγούμενη ιστορία. Κι εκεί που γίνεται η αποκάλυψη και επιλέγω να συνεχίσω μαζί του, δηλώνοντας εμμέσως πλην σαφώς ότι κάνω κάτι ενάντια στην ηθική μου, γιατί ελπίζω σε κάτι όμορφο, έρχεται το δεύτερο πλήγμα. Διαπιστώνω πως συνομιλεί με κόσμο σε γνωστές ιστοσελίδες και κλείνει ραντεβού για ρομαντικές ερωτικές περιπτύξεις. Και επειδή το «Μ» της φίλης μου δεν είναι απλά κεφαλαίο, αλλά τονισμένο και με φώτα Las Vegas, επιλέγω να ξαναπροσπαθήσω μαζί του (θα υπεισέλθω άλλη φορά σε αιτιολογική ανάλυση της ψυχοπαθολογίας μου).
Ναι αλλά νιώθω μεταλλαγμένος. Νιώθω ότι κάτι είναι λάθος γραμμένο στο γονίδιο μου. Κάτι δεν δουλεύει καλά μέσα στο μυαλό μου. Εύλογα, θα έλεγε κάποιος, αφού κάνω και όσα κάνω, αλλά το να είσαι θύμα είναι και λίγο θέμα επιλογής.
Οι ορμές όμως είναι κάτι φυσικό. Εγώ γιατί δεν τις έχω; Βλέπω τα υπόλοιπα ζώα της φάρμας να πηδάνε, κάνοντας χαρούμενα αλματάκια δεξιά και αριστερά. Βλέπω τα πουλάκια να την αλλάζουν την τροφή τους. Βλέπω και τις μελισσούλες που δεν αφήνουν λουλούδι σε ησυχία. Και γυρίζω το βλέμμα μου στη λιμνούλα και με τρόμο βλέπω την αντανάκλαση ενός νωθρού, καθησυχασμένου μόσχου, που δεν του καίγεται καρφί να παίξει όπως και τα υπόλοιπα ζωάκια! Μασουλάει χαρούμενα το χορταράκι του (κουτόχορτο, πρώτης διαλογής) χαρούμενος που το βρήκε και έχει την τύχη να το απολαμβάνει.
Με λύπη μου το δηλώνω, αλλά έχω φάει κέρατο! Ουκ ολίγες φορές! Και μάλλον δε λυπάμαι τόσο που το έφαγα, όσο που δεν έχω την όρεξη να το ταΐζω σε άλλους. Γιατί αυτός είναι ο λόγος που αισθάνομαι το περιθωριακό παιδάκι του σχολείου που δεν παίζει ό,τι και όλα τα υπόλοιπα. Ναι! Το δηλώνω ευθέως. Θα ήθελα να θέλω να κερατώσω και δε μου βγαίνει. Το θέλω και δεν το θέλω. Είμαι καλά γιατρέ μου;
Επειδή την απάντηση την γνωρίζω, ας κάνω μια πιο σωστή αλλά μακράν πιο δυσαπάντητη ερώτηση: Γιατί κερατώνουν οι μεγάλοι, μαμά;
Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μένα ή σε κάποιον γύρω μου, θέτω το ίδιο ερώτημα. Και κάθε φορά βρίσκω μια απόλυτα προσωποποιημένη απάντηση, στα μέτρα του εκάστοτε κερατά ή ...αυτού που κερατώνει, τέλος πάντων (Πως λέγεται ο άλλος; Αλήθεια γιατί για τον άλλον δεν έχουμε δώσει όνομα;). Ναι αλλά δεν είναι επαρκής. Το φαινόμενο είναι γενικευμένο. Για την ακρίβεια είναι ο κανόνας. Και κάθε κανόνας έχει τις παραμέτρους του. Ποιες είναι οι παράμετροι για το κέρατο;
Όταν το κάνεις (είτε γίνεται κατά σάρκα, είτε με κάμερα, είτε τηλεφωνικά, είτε με χίλιους δύο άλλους ευφυείς τρόπους) γνωρίζεις πως εκείνη τη στιγμή υπογράφεις ένα γραμμάτιο. Πιστώνεις πίκρα και θλίψη στον άνθρωπο που πιστεύει σε σένα. Και αργά ή γρήγορα, το γραμμάτιο πληρώνεται και ο άλλος πληγώνεται, απογοητεύεται. Ακόμα κι αν ο άλλος (κατά κόσμον κερατάς) σου είναι εσένα αδιάφορος, ένα παιχνιδάκι για να περνάς την ώρα σου, είτε είναι ο έρωτας της ζωής σου, δεν σκέφτεσαι ότι είναι άνθρωπος;
Σίγουρα η ασφάλεια της ετεροχρονισμένης αποπληρωμής του γραμματίου, δίνει τη σιγουριά ότι δεν θα είσαι παρόν την ώρα της πληρωμής για να αντικρίσεις τον άλλον εμβρόντητο να διαβάζει το ποσό. Εκτός κι αν είσαι από τους σκληρόπετσους που το αντέχουν. Αλλά πάλι, δεν το έχεις στο μυαλό σου, την ώρα που κατεβάζεις το παντελόνι για να «παραβιάσεις» την ξένη πόρτα, ότι εκείνη τη στιγμή βιάζεις την ψυχή του κερατά; Και μπορεί να αργήσει να «τσούξει» ο βιασμός, αλλά όταν το κάνει, πονάει για τα καλά.
Το δέχομαι ότι κάποιοι έτσι καλύπτουν τον ανασφαλή ναρκισσισμό τους. Άλλοι το βαριούνται το σπιτικό φαΐ καθημερινά και θέλουν και λίγο «βρώμικο». Κάποιοι άλλοι το κάνουν από συνήθεια ή για να μην χάσουν το κορμί βρε πατριώτη. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, όταν το κάνεις, σημαίνει πως δεν έχεις ενοχές, αρά δεν έχεις και αποτρεπτικά συναισθήματα. Είπα συναισθήματα; Ναι! Δεν έχεις συναισθήματα! Ε αφού δεν τα έχεις, γιατί τον ταλαιπωρείς τον φουκαριάρη τον κερατά και δεν τον αφήνεις να βρει τον δρόμο του; (χωρίς να σκαλώνει το κέρατο από μπαλκόνι σε μπαλκόνι)
Γιατί ίσως είσαι ανασφαλής εσύ και δεν θέλεις να μείνεις μόνος. Γιατί σου αρέσει που είστε μαζί, αλλά και δεν σου αρκεί παράλληλα. Ίσως γιατί έχεις τα συμφέροντα σου (οκ! Εδώ πάω πάσο. Το χρήμα ρίχνει κυβερνήσεις. Στο κέρατο θα σταματήσει;).
Κι εγώ ανασφαλής και περίεργος είμαι. Τα έχω κι εγώ τα κουσουράκια μου. Αλλά δεν επιλέγω το κέρατο. Για την ακρίβεια, το απεχθάνομαι... Δεν θέλω και δε μου βγαίνει να το κάνω.
Κλισέ το θέμα που διάλεξα, το παραδέχομαι. Απλά ελπίζω μέσα από αυτό το ποστ να βρω κι άλλους μεταλλαγμένους. Να πάψω να νιώθω τόσο μόνος και περίεργος. Τουλάχιστον να το βγάλω από μέσα μου, πριν αρχίσω να φωνάζω «Σελήνη αγαπάει Αλέξη» στην προσπάθεια μου να καταλάβω πως είναι δομημένος αυτός ο κόσμος...