Η εξεταστική φεύγει ο Merriweather έρχεται…

Κάπως έτσι γνώρισα τον Daniel Merriweather.

Γεννημένος το 1982 στη μακρινή Αυστραλία και πιο συγκεκριμένα στη Μελβούρνη, ο Daniel είναι εγγονός Άγγλου παππού που εκείνα τα χρόνια έκανε ότι η πλειοψηφία και μετανάστευσε. Μπόρεσε από το 2002 να τραβήξει τα βλέμματα και ως τραγουδιστής αλλά και ως συνθέτης όμως μόνο στην εγχώρια Αυστραλιανή αγορά. Το 2007 ήρθε όμως και η Ευρωπαϊκή αναγνώριση αφού με το παραπάνω τραγούδι ("Stop me") σε συνεργασία με τον Mark Ronson (που γνώριζε μεγάλες δόξες χάριν στην Ms. Whinehouse), μπόρεσε να κάνει το πρώτο του #2 στο UK chart.

Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε το πρώτο solo album του που φέρει τον τίτλο “Love and War” με το οποίο ο Daniel πέτυχε το δεύτερο #2 στη Βρετανία.

Ο ίδιος δηλώνει ότι οι επιρροές του είναι ο Stevie Wonder, ο Prince, ο Jeff Buckley και ο Herbie Hancock, επιρροές που φαίνονται στον ήχο του “Love and War”. Ο Δανιήλ παίζει με ήχους και μπερδεύει την σύγχρονη R’n’B με vintage ήχους jazz και soul.

Πρώτο single το “Change”

και δεύτερο το “Red”

ίσως τα πιο αδιάφορα τραγούδια μέσα από το album.

Και το λέω γιατί το album περιέχει διαμάντια! Τραγούδια όπως το πολύ δυνατό "Impossible", το up-tempo "Not Giving Up", το περίεργο "Cigarettes" που μου θυμίζει παλιά καλά μπλούζ αλλά και το μελωδικότατο, μελαγχολικό ντουέτο του με την Adele, "Water and a Flame" ξεχωρίζουν από το πρώτο άκουσμα και με κάνουν να απορώ για το ποιος άσχετος δημιουργεί το singles list. Το album φτάνει μέχρι και στην όχθη της country με το θλιμμένο "Giving Everything Away for Free".

Με αυτό το album ο Daniel σίγουρα δηλώνει την ταυτότητα του και υπόσχεται πολλά για το μέλλον. Ίσως θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω ως την αρσενική έκδοση της Whinehouse, βρίσκω μεγάλες ομοιότητες ανάμεσα τους. Νομίζω θα τον ακούσουμε πολύ τους επόμενους μήνες. Εγώ ήδη τον έχω στο repeat.

Το official page του Daniel ΕΔΩ

Torrent για το album ΕΔΩ

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-No Derivative Works 3.0 Ελλάδα License.

Μου αρέσει η Άρπα!

Αχ καλέ τί μου κάνετε?

Εξαφανίστηκα το ξέρω και ευχαριστώ για τα μηνύματά σας, ιτ γουόζ σόουυυυ κιουτ, τί να κάνω όμως που όπως λέγεται : life took over και με άφησε πότε ως θεατή της και άναυδο, βλέπε όταν ήρθα στην Αθήνα για το Φεστιβάλ Υπερηφάνιας (πρόσεξες Ελληνικά?) όπου δεν ήξερα απο που μου πρωτοερχόταν και πότε ως ενεργό ακτιβιστικά τρελαμένο για πολλά θέματα.

Έχω θέμα εν ολίγοις και θα προσπαθήσω να το προσδιορίσω...

Το πρόγραμμά μου έλεγε να είμαι στην Αθήνα για εκκρεμότητες που έχουν προκύψει με την υποτροφία αλλά εγώ ήρθα μια μέρα νωρίτερα λόγω της, πολύχρωμης-γεμάτης ενθουσιασμό και υπερηφάνεια, εκδήλωσης επι της πλατείας Κλαυθμώνος και στα πέριξ.

Έχω μεταλλαχθεί σε σκληροπυρηνικό Σκανδιναβό σε εξευτελιστικό βαθμό.

-Θεωρώ Καύσωνα τους 20-25 βαθμούς
-Δεν μπορώ να το πιστέψω πως αυτή την περίοδο, όντως νυχτώνει στην Ελλάδα - ομιτζι - δλδ!!
-Μου αρέσει να κάθομαι στο γκαζόν και να λιάζομαι όλη μέρα!
-Υπάρχουν όντως πόλεις χωρίς τα 2/5 της έκτασής τους να καταλαμβάνονται απο πάρκα? ναι βρε ... η Αθήνα! [Απορώ αν ο μέσος Αθηναίος ξέρει να δώσει μια ερμήνεία στη λέξη πάρκο ή έστω ΠΡΑΣΙΝΟΟΟΟ]
-Τρελαίνομαι για το σκι
-Σου είπα πως έμαθα να περπατάω πάνω σε πάγο αλλά ΚΑΙ να τρέχω?
-Επίσης έμαθα πως να πέφτω-αλλά έπεσα μόνο μία φορά...εεε?? !
-Μέρα με ήλιο και να μη βγω έξω θεωρείται απλά χαμένη...και η Αθήνα δεν πολυπροσφέρεται για βόλτες!
-Η Ανακύκλωση είναι μέρος της ζωής μου και όχι στα in fashion to do's μου (δλδ έλεος)

και τεσπα μην επεκτείνομαι, γιατί το έχω αυτό, ένιωθα και νιώθω έξω απο το νερό μου στην Αθήνα...γι'αυτό μετά το πράιντ και αφού ενημερώθηκα πως για τα θέματα με την υποτροφία πρέπει να παω στο τέλος ''αυτουνού του μηνού'' (λολ) είπα να πεταχτώ μέχρι το Οσλάκι μου και τις αναμνήσεις πολλαπλών οργασμών μου [τσούλαααα] .. απο το οποίο και ξαναέφυγα και ξαναπήγα για τις εκεί εκδηλώσεις του πράιντ [μη ρωτάς συγκρίσεις...δε θα ζήσω να τα αφηγηθώ,θα βάλω ωραιότατες-ενδέχται-λήψεις απο φωτογραφική μηχανή (με θαυμάζω)]

Ολ ιν ολ τώρα με πετυχαίνεις στην Αθήνα, ναι ναι σε αυτή την πόλη που έχει πήξει σε κόσμο και γκρίζα διάθεση χώρις ίχνος πρασίνου-φύσης-ζωντάνιας-άπλας--ΟΛΑ ΜΕ ΠΝΙΓΟΥΝ...θα με πιάσουν οι υστερίες μου, το νιώθω -- σκέφτομαι να ξεκινήσω τη Ροζ επανάστασή μου,τέλος!

Δεν είμαι καλά σου λέω...

και μέσα σε όλα, προσπάθησα με το δικό μου μοναδικό τρόπο να πω στα άτομα που βρέθηκαν σε σεξουαλική ένταση πριν 20 χρόνια με αποτέλεσμα να κάνουν ''το πονηρόν'' [sic] και να με συλλάβουν, πως είμαι αυτό που λέω -- ''Δεν πάω πουθενά χωρίς το string μου και τα pink suede manolo μου'' κατάλαβες?



Πραγματικά πίστευα πως ΕΓΩ δε θα χρειαζόταν να το περάσω ποτέ αυτό αφού κολλαούζο δε θέλω (και αν ήμουν χωριό, θα ήμουν το Πήδημα της Κυράς!!) και γενικά ένα άτομο που με ξέρει έστω και απο την Issey Miyakee οσμή μου δε θα με ρωτούσε ποτέ πόσες γκόμενες είχα ή τι ομάδα είμαι !!

Αυτοί λοιπόν, μετά τη δική μου αποκάλυψη (WHAT????), πέρασαν σε denial mode σα να μη συμβαίνει τίποτα καινούργιο ... πράγμα το οποίο για τις δικές μου αντιλήψεις είναι ότι πιο ευκτέο και φυσιολογικό (αν ορίζεται) μπορεί να συμβεί.

Όμως αυτοί είναι χαζές εντελώς τελικά, αφού λέγοντάς τους για κάτι φίλες που γνώρισα εκεί (και έγιναν στην πορεία φαγκ χαγκς μου) σκούνταγαν ο ένας τον άλλο και σαχλο σχολίαζαν (off the record και καλά) πως τις ''πήδηξα'' όλες -- Τζίζουςςςς!

Έχω επίσης εξαντλήσει και όλες τις εκπαιδευτικές μεθόδους μου για να τους εντάξω στον κόσμο μου αλλά τίποτα -- πιο ξανθιές απο εμένα, τί να πω!

Η μάνα μου ειδικά, όταν νιώθει πιο έντονα πως ο πελαργός δεν της έφερε το μέγα γυναικείο κατακτητή και επιβήτορα (sic), συμπεριφέρεται σα scorned woman (που αυτό ουσιαστικά συμβαίνει στο ασυνείδητο της μάνας - κατά το Froed) και σοκάρομαι απο την ικανότητα άσκησης ψυχολογικής βίας απο τους ίδιους σου τους γονείς ή ενιγουέι αυτό το κοινωνικό UFO (χωρίς να πω περισσότερα).

Τώρα λέω να σε αφήσω για να πάω να δοκιμάσω ακόμα ένα καινούργιο φόρεμα Matthew Williamson - τρελαίνομαι - και να κάνω το early morning pilates session μου :)

έξοδος απο την χώρα των θαυμάτων

ξύπνησε, το κεφάλι του πονούσε. ακούμπησε με το χέρι του, ένιωσε κάτι υγρό. το έφερε μπροστά του, αίμα. κοίταξε απέναντι του. ο άντρας που τον είχε απαγάγει και τον χτύπησε με το σπαθί ντυνόταν. τον κοίταξε καλύτερα, δεν ήταν αυτός που θυμόταν. ήταν μεγαλύτερος σε ηλικία, αρκετά μεγαλύτερος.

Γιώργος "ποιος είσαι εσύ?!"

ο άντρας χαμογέλασε, "είπαμε δεν έχει ονόματα".

έβαλε τα παπούτσια του, έφτιαξε το πουκάμισο του.

"τα λεφτά είναι στο κομοδίνο και σου άφησα και κάτι επιπλέον για το κεφάλι"΄.

γύρισε και είδε στο κομοδίνο χρήματα.

ο άντρας άνοιξε την πόρτα και πριν φύγει γύρισε κ είπε "την επόμενη φορά σε θέλω πιο "ζωντανό" κ έκλεισε την πόρτα πίσω του.

τώρα ήταν μόνος στο δωμάτιο, ένα δωμάτιο άθλιο. έριξε μια ματιά γύρω του. βρισκόταν σε ξενοδοχείο. δεν μπορούσε να καταλάβει τι συνέβαινε. όλα έμοιαζαν άγνωστα, ψεύτικα ή τρομακτικά αληθινά είδε την τσάντα του, έτρεξε και την άνοιξε. είχε ρούχα μέσα. έψαξε καλύτερα και βρήκε ένα κουτί με χάπια και ένα μια ατζέντα άνοιξε την ατζέντα και πήγε εκεί που είχε τον σελιδοδείκτη. είχε σημειωμένο ραντεβού με ένα άγνωστο "χ" και από κάτω διεύθυνση του ξενοδοχείου. γύρισε και στις προηγούμενες μέρες, είχε σημειωμένα ραντεβού και σε άλλα ξενοδοχεία. Άρης, Αλέξανδρος και Χ, μόνο αυτά τα ονόματα υπήρχαν. τι έκανε?! τι ήταν?! το κεφάλι του πονούσε πολύ. μύρισε το σώμα του, δεν ήταν η δικιά του μυρωδιά. ένιωσε βρώμικος και δεν ήταν από το αίμα, αυτό ήταν το μόνο δικό του.

αποφάσισε να κάνει ένα μπάνιο και μπήκε στην ντουζιέρα.

το ρύθμισε να βγάζει καυτό νερό και το άφησε να τρέξει πάνω του. ήθελε να διώξει τα πάντα, να τον εξαγνίσει. πήρε το σαπούνι και άρχισε να τρίβεται, δεν ήταν όμως αρκετό. έτριβε με μανία και πάλι όμως δεν ήταν αρκετό. πέταξε το σαπούνι και με τα χέρια του, με τα νύχια του προσπαθούσε να βγάλει το ίδιο του το δέρμα. σιχαινόταν τον εαυτό του. πονούσε, έτσι έπρεπε όμως να γίνει. το νερό έπαιρνε το αίμα από πάνω του, από τις πληγές που δημιουργούσε στον εαυτό του και πάλι όμως δεν ήταν αρκετό. άρχισε να κλαίει, ενώ έγδερνε τον εαυτό του. δεν μπορούσε να σταματήσει, έπρεπε να διώξει ότι βρώμικο είχε πάνω του και για να το καταφέρει χρειαζόταν να πονέσει, να τιμωρηθεί. πως το έκανε αυτό? γιατί το έκανε αυτό? άλλη Ζωή θυμόταν πως είχε. ήταν κομμάτι προφητειών, άνθρωπος ξεχωριστός, με ένα σκοπό στη ζωή του και όχι, όχι αυτό!

τότε θυμήθηκε... βγήκε από το ντουζ και έτρεξε πάλι στην τσάντα του. την άδειασε και έβγαλε τον πάτο. εκεί είχε κρυμμένο ένα βιβλίο. το άνοιξε, αναγνώρισε τον γραφικό του χαρακτήρα. ξεκινούσε με την γνωριμία του με τον Άρη, όταν πρωτοανακάλυψε τις δυνάμεις του. αυτά που έγραφε ήταν όμως διαφορετικά. δεν μπορούσε να το πιστέψει. συνέχισε να διαβάζει και παρατήρησε ότι στην πορεία αυτά που έγραφε έμοιαζαν πιο πολύ σε αυτά που θυμόταν. επίσης πρόσεξε ότι έγραφε ότι πλέον δεν έπαιρνε τα χάπια του. ήταν πιο εύκολο έτσι, έγραφε.

όλα όσα έζησε ήταν ψεύτικα. το μυαλό του τον προστάτευε από την πραγματικότητα. όπως κρατούσε το ημερολόγιο δύο φάκελοι έπεσαν. πήρε τον ένα και τον άνοιξε. μέσα είχε ταυτότητα και διάφορα άλλα προσωπικά έγγραφα του Άρη και ένα χαρτάκι με σημειωμένη μια τοποθεσία. άνοιξε και τον άλλο φάκελο. σε αυτόν υπήρχαν έγγραφα του Αλέξανδρου και ένα χαρτάκι με μια άλλη τοποθεσία γραμμένη πάνω του. και οι δυο τοποθεσίες ήταν ερημικές.

γρήγορα έπιασε την ατζέντα του, την ξεφύλλισε. ξεκινούσε με ραντεβού με τον Άρη. το τελευταίο ραντεβού ήταν κοντά στην τοποθεσία που στο χαρτάκι μέσα στον φάκελο του είχε σημειώσει. δίπλα στο τελευταίο ραντεβού είχε ζωγραφίσει ένα σταυρό.

μετά τον Άρη, τα ραντεβού ήταν με τον Αλέξανδρο μόνο. και πάλι το τελευταίο ραντεβού ήταν κοντά στη τοποθεσία που το χαρτάκι στο φάκελο του είχε και ένα σταυρό ζωγραφισμένο δίπλα σε αυτό το τελευταίο ραντεβού. μετά ήταν μόνο ο Χ. κοίταξε τις επόμενες μέρες της ατζέντας σε τρεις μέρες είχε μαζί του ραντεβού και δίπλα στα στοιχεία του ραντεβού υπήρχε ένας σταυρός.

το τελευταίο τους ραντεβού, σκέφτηκε.

"τους σκοτώνω..." και κοίταξε τα χαρτάκια από τους φακέλους "και τους θάβω εκεί!!!". όλα στο μυαλό του άρχισαν να ξεκαθαρίζουν. εικόνες από εκείνα τα ραντεβού τον κατέκλυζαν όντως τους σκότωνε. τα πέταξε όλα μακριά του και σηκώθηκε όρθιος.

"τους σκότωσα", δεν μπορούσε να το πιστέψει, "και θα σκοτώσω και σχεδίαζα να σκοτώσω και αυτόν".

άρχισε να πανικοβάλλεται, το κεφάλι του γύριζε.

"το άξιζαν", ακούστηκε μια φωνή μέσα του.

"κανείς δεν το αξίζει"

"το άξιζαν" η φωνή μέσα του είπε πάλι, "κάθε φορά που σε άγγιζαν, σε σκότωναν λίγο μέσα σου"

"δεν είναι το ίδιο"

"φυσικά και δεν είναι, εσύ είσαι πιο αποτελεσματικός!!!"

"δεν θέλω, δεν μπορώ"

"θέλεις και μπορείς, ήδη το έκανες δυο φορές"

"γιατί?!"

"ήθελες κάτι να σου δώσει έμπνευση, έντονες εμπειρίες... σκοτεινές και διεστραμμένες από αυτά αντλείς για να γράφεις, σε αυτά βασίζεσαι για να δημιουργήσεις. εξάλλου ξέρεις πολύ καλά ότι μόνο όταν είσαι δυστυχισμένος δημιουργείς και με αυτά μπορείς να μεγαλουργήσεις"

"όχι, αποκλείεται"

"νιώθεις ζωντανός. μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, χωρίς κανένας να σε αγγίξει, είσαι πανίσχυρος. σου αρέσει αυτό, το ξέρεις ότι σου αρέσει. το απολαμβάνεις, είναι το μυστικό σου, κάτι εντελώς δικό σου, κανείς δεν μπορεί να σου το πάρει και αν προσπαθήσει... ξέρεις ότι μπορείς να προστατέψεις τον εαυτό σου. δεν είσαι πλέον αδύναμος!!!".

έκλεισε για λίγο τα μάτια του, να ηρεμήσει. όταν τα άνοιξε όλα ήταν αλλιώς, ο ίδιος ήταν αλλιώς. μάζεψε τα πράγματα του, ντύθηκε.

"πρέπει να ετοιμαστώ, έχω ραντεβού σε λίγες μέρες"

Καλοκαίρι, Θάλλασα... ΆΜΜΟΣ!

Σήμερα αποφάσισα να ασχοληθώ με τους «Άμμος». Γιατί είμαι σίγουρος ότι τους έχεις ακούσει αλλά πόσα ξέρουμε για αυτούς;

Όντως το τοπίο είναι θολό. Οι Άμμος είναι 10 χρόνια στη δισκογραφία, από το 1997, όμως έχουν κυκλοφορήσει μόνο 3 albums. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως τους πρωτογνώρισα, ένα τραγούδι που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση κοντά στο 2001, το τραγούδι «Το ταξίδι ξανά»

Υπήρχε και video clip αλλά δεν μπορώ να το βρω πια πουθενά. Αν δεν κάνω λάθος καμία από τις 2 γυναικείες φωνές που ακούγονται δεν είναι πια στο συγκρότημα. Λογικά από αυτά που διαβάζω πρέπει να είναι η Τάνια Κικίδη και η Λένα Γιαννίρη. Το 2006 τους βρίσκει σε νέα δισκογραφική εταιρία, την Heaven αλλά και με νέα τραγουδίστρια, την Αποστολίνα Μάη. Το album με το όνομα του συγκροτήματος που κυκλοφορεί την ίδια χρονιά είναι κ το πιο επιτυχημένο τους. Σε αυτό φυσικά βοήθησε και το τότε τηλεοπτικό spotάκι της Cosmote, διότι ναι, όταν ο Χατζηγιάννης δεν βγάζει νέο τραγούδι για κάποιο διάστημα έχουν χρόνο και χώρο και άλλοι καλλιτέχνες να παίξουν ως μουσική επένδυση της Cosmote. Το τραγούδι φυσικά και το έχεις ακούσει, είναι το «Επαφή».

Χαρούμενοι στίχοι, ελαφριά ποπ-ροκ μουσική σε συνδυασμό με «μεσογειακούς» ήχους συνθέτουν την λογική του ήχου των Άμμος. Δεν είναι τυχαίο ότι στην επιμέλεια παραγωγής του album είναι η Άλκηστης Πρωτοψάλτη. Μάλιστα στο album «Άμμος» η ίδια ερμηνεύει και δύο τραγούδια. Αξιοπρόσεκτη στιγμή του album το «trip-hop ζεϊμπέκικο» της Άλκηστης, «Για την καρδιά που κλαίει», δεν νομίζω να έχω ακούσει κάτι παρόμοιο.

Το Δεκέμβριο του 2008 το συγκρότημα Αμμος κυκλοφορεί νέο cd single. «Γλυκιά Ζωή» ο τίτλος και τέσσερα ολοκαίνουργια τραγούδια στα περιεχόμενα του. Το «Γλυκιά Ζωή» κατά τη γνώμη μου είναι από τα πιο υπέροχα ελληνικά κομμάτια των τελευταίων χρόνων.

Οι Άμμος έχουν πολλά να δώσουν. Οφείλουν να το κάνουν. Γιατί τέτοια μουσική χρειάζεται σε μεγαλύτερη ποσότητα η Ελλάδα.

(Βρες ΕΔΩ το album «Άμμος» και ΕΔΩ το single «Γλυκιά Ζωή») - rapidshare links

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-No Derivative Works 3.0 Ελλάδα License.

Μήπως είμαι μεταλλαγμένος;

Αυτό σκέφτομαι συνέχεια τις τελευταίες ώρες. Μήπως είμαι μεταλλαγμένος; Μήπως φταίει που γεννήθηκα λίγους μήνες μετά το Cernobyl; Μήπως όσο ήμουν στην κοιλιά της μάνας μου, την κλώτσησε κανένα γαϊδούρι στο χωρίο και βγήκα ζαβό; Μήπως σκέφτομαι σαν γερο-ξεκούτης και συντηρητικός; Μήπως σκέφτομαι σαν χαζο-ρομαντικό παιδάκι;

Σίγουρα πάντως κάποιο πρόβλημα το έχω! Δεν μπορώ να βρω άλλη λογική εξήγηση. Λένε πως όταν βλέπεις ότι όλος ο κόσμος έχει τρελαθεί γύρω σου, τότε μάλλον είσαι εσύ αυτός που έχει τρελαθεί! Τι γίνεται όμως όταν βλέπεις όλο τον κόσμο να κερατώνει γύρω σου; Και μάλιστα όταν εσύ όχι απλά το απαγορεύεις στον εαυτό σου, αλλά δεν νιώθεις την επιθυμία να το κάνεις κιόλας! Κάτι δεν πάει στραβά; Κάποιο πρόβλημα υπάρχει! Δεν είσαι ένα με το κοινωνικό σύνολο, διαφέρεις. Και δυστυχώς η «μετάλλαξή» σου αυτή, δεν είναι μια από τις Δαρβινικές μεταλλάξεις που οδηγούν στην επιβίωση, αλλά στην αυτοκαταστροφή. Αυτοκαταστρέφεσαι κάθε φορά που αφήνεις τον εαυτό σου να απογοητευθεί και να πληγωθεί. Κάθε φορά που διαπιστώνεις τη διαφορετικότητα σου, με τον χειρότερο τρόπο.

Ας τα πάρω από την αρχή, για να βγει και κάποιο νόημα. Γνωρίζω κάποιον και από τη στιγμή που τον γνωρίζω, χωρίς να του πω τίποτα, είμαι σίγουρος (προαισθηματικά -- αν υπάρχει τέτοια λέξη) ότι είναι ρεζερβέ (ξέρεις... μπουκάλι στο τραπέζι... κάθεται άλλος εδώ, κτλ). Ωστόσο επιλέγω να μην αναφέρω τίποτα και απλά να παριστάνω τον ηλίθιο (ή όπως λέει μια φίλη «τον Κύριο, με το «Μ» κεφαλαίο») μέχρι να πάρει τέλος η προηγούμενη ιστορία. Κι εκεί που γίνεται η αποκάλυψη και επιλέγω να συνεχίσω μαζί του, δηλώνοντας εμμέσως πλην σαφώς ότι κάνω κάτι ενάντια στην ηθική μου, γιατί ελπίζω σε κάτι όμορφο, έρχεται το δεύτερο πλήγμα. Διαπιστώνω πως συνομιλεί με κόσμο σε γνωστές ιστοσελίδες και κλείνει ραντεβού για ρομαντικές ερωτικές περιπτύξεις. Και επειδή το «Μ» της φίλης μου δεν είναι απλά κεφαλαίο, αλλά τονισμένο και με φώτα Las Vegas, επιλέγω να ξαναπροσπαθήσω μαζί του (θα υπεισέλθω άλλη φορά σε αιτιολογική ανάλυση της ψυχοπαθολογίας μου).

Ναι αλλά νιώθω μεταλλαγμένος. Νιώθω ότι κάτι είναι λάθος γραμμένο στο γονίδιο μου. Κάτι δεν δουλεύει καλά μέσα στο μυαλό μου. Εύλογα, θα έλεγε κάποιος, αφού κάνω και όσα κάνω, αλλά το να είσαι θύμα είναι και λίγο θέμα επιλογής.

Οι ορμές όμως είναι κάτι φυσικό. Εγώ γιατί δεν τις έχω; Βλέπω τα υπόλοιπα ζώα της φάρμας να πηδάνε, κάνοντας χαρούμενα αλματάκια δεξιά και αριστερά. Βλέπω τα πουλάκια να την αλλάζουν την τροφή τους. Βλέπω και τις μελισσούλες που δεν αφήνουν λουλούδι σε ησυχία. Και γυρίζω το βλέμμα μου στη λιμνούλα και με τρόμο βλέπω την αντανάκλαση ενός νωθρού, καθησυχασμένου μόσχου, που δεν του καίγεται καρφί να παίξει όπως και τα υπόλοιπα ζωάκια! Μασουλάει χαρούμενα το χορταράκι του (κουτόχορτο, πρώτης διαλογής) χαρούμενος που το βρήκε και έχει την τύχη να το απολαμβάνει.

Με λύπη μου το δηλώνω, αλλά έχω φάει κέρατο! Ουκ ολίγες φορές! Και μάλλον δε λυπάμαι τόσο που το έφαγα, όσο που δεν έχω την όρεξη να το ταΐζω σε άλλους. Γιατί αυτός είναι ο λόγος που αισθάνομαι το περιθωριακό παιδάκι του σχολείου που δεν παίζει ό,τι και όλα τα υπόλοιπα. Ναι! Το δηλώνω ευθέως. Θα ήθελα να θέλω να κερατώσω και δε μου βγαίνει. Το θέλω και δεν το θέλω. Είμαι καλά γιατρέ μου;

Επειδή την απάντηση την γνωρίζω, ας κάνω μια πιο σωστή αλλά μακράν πιο δυσαπάντητη ερώτηση: Γιατί κερατώνουν οι μεγάλοι, μαμά;

Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μένα ή σε κάποιον γύρω μου, θέτω το ίδιο ερώτημα. Και κάθε φορά βρίσκω μια απόλυτα προσωποποιημένη απάντηση, στα μέτρα του εκάστοτε κερατά ή ...αυτού που κερατώνει, τέλος πάντων (Πως λέγεται ο άλλος; Αλήθεια γιατί για τον άλλον δεν έχουμε δώσει όνομα;). Ναι αλλά δεν είναι επαρκής. Το φαινόμενο είναι γενικευμένο. Για την ακρίβεια είναι ο κανόνας. Και κάθε κανόνας έχει τις παραμέτρους του. Ποιες είναι οι παράμετροι για το κέρατο;

Όταν το κάνεις (είτε γίνεται κατά σάρκα, είτε με κάμερα, είτε τηλεφωνικά, είτε με χίλιους δύο άλλους ευφυείς τρόπους) γνωρίζεις πως εκείνη τη στιγμή υπογράφεις ένα γραμμάτιο. Πιστώνεις πίκρα και θλίψη στον άνθρωπο που πιστεύει σε σένα. Και αργά ή γρήγορα, το γραμμάτιο πληρώνεται και ο άλλος πληγώνεται, απογοητεύεται. Ακόμα κι αν ο άλλος (κατά κόσμον κερατάς) σου είναι εσένα αδιάφορος, ένα παιχνιδάκι για να περνάς την ώρα σου, είτε είναι ο έρωτας της ζωής σου, δεν σκέφτεσαι ότι είναι άνθρωπος;

Σίγουρα η ασφάλεια της ετεροχρονισμένης αποπληρωμής του γραμματίου, δίνει τη σιγουριά ότι δεν θα είσαι παρόν την ώρα της πληρωμής για να αντικρίσεις τον άλλον εμβρόντητο να διαβάζει το ποσό. Εκτός κι αν είσαι από τους σκληρόπετσους που το αντέχουν. Αλλά πάλι, δεν το έχεις στο μυαλό σου, την ώρα που κατεβάζεις το παντελόνι για να «παραβιάσεις» την ξένη πόρτα, ότι εκείνη τη στιγμή βιάζεις την ψυχή του κερατά; Και μπορεί να αργήσει να «τσούξει» ο βιασμός, αλλά όταν το κάνει, πονάει για τα καλά.

Το δέχομαι ότι κάποιοι έτσι καλύπτουν τον ανασφαλή ναρκισσισμό τους. Άλλοι το βαριούνται το σπιτικό φαΐ καθημερινά και θέλουν και λίγο «βρώμικο». Κάποιοι άλλοι το κάνουν από συνήθεια ή για να μην χάσουν το κορμί βρε πατριώτη. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, όταν το κάνεις, σημαίνει πως δεν έχεις ενοχές, αρά δεν έχεις και αποτρεπτικά συναισθήματα. Είπα συναισθήματα; Ναι! Δεν έχεις συναισθήματα! Ε αφού δεν τα έχεις, γιατί τον ταλαιπωρείς τον φουκαριάρη τον κερατά και δεν τον αφήνεις να βρει τον δρόμο του; (χωρίς να σκαλώνει το κέρατο από μπαλκόνι σε μπαλκόνι)

Γιατί ίσως είσαι ανασφαλής εσύ και δεν θέλεις να μείνεις μόνος. Γιατί σου αρέσει που είστε μαζί, αλλά και δεν σου αρκεί παράλληλα. Ίσως γιατί έχεις τα συμφέροντα σου (οκ! Εδώ πάω πάσο. Το χρήμα ρίχνει κυβερνήσεις. Στο κέρατο θα σταματήσει;).
Κι εγώ ανασφαλής και περίεργος είμαι. Τα έχω κι εγώ τα κουσουράκια μου. Αλλά δεν επιλέγω το κέρατο. Για την ακρίβεια, το απεχθάνομαι... Δεν θέλω και δε μου βγαίνει να το κάνω.

Κλισέ το θέμα που διάλεξα, το παραδέχομαι. Απλά ελπίζω μέσα από αυτό το ποστ να βρω κι άλλους μεταλλαγμένους. Να πάψω να νιώθω τόσο μόνος και περίεργος. Τουλάχιστον να το βγάλω από μέσα μου, πριν αρχίσω να φωνάζω «Σελήνη αγαπάει Αλέξη» στην προσπάθεια μου να καταλάβω πως είναι δομημένος αυτός ο κόσμος...

«Πώς επέζησες εσύ;»

Ήρθε σήμερα από το σπίτι του Phoebus, μία πολύ καλή του φίλη, η Ε. κι έτυχε να είμαι κι εγώ εκεί. Έστω κατά διάνοια. Και κρυφάκουσα μέρος της συζήτησής τους.

Απ’ όσο κατάλαβα, λοιπόν, η Ε. έχει σχέση ένα χρόνο τώρα με κάποιον Μπ., με τον οποίο δεν είναι ιδιαίτερα ερωτευμένη. Αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο, γιατί «περίπου ερωτευμένος» ισούται με το καθόλου ερωτευμένος. Και μάλιστα πρόσφατα χώρισε με τον Μπ., με δική της απόφαση αλλά τα ξαναβρήκαν.

Παρ’ όλο λοιπόν που είναι «περίπου ερωτευμένη» μένει στη σχέση της, η οποία είναι γεμάτη με συχνούς τσακωμούς, κατάφορη αποφυγή του Μπ. από μέρους της Ε.. Όπως η ίδια περιέγραψε, την ενόχλησε ακόμα και το γεγονός ότι ήθελε να την κρατάει αγκαλιά όσο κοιμούνται, λόγω της ζέστης. Ωστόσο παραμένει. Παραμένει στη σχέση της και παραμένει πιστή. Για ποιο λόγο να κάνει κάτι τέτοιο;

Μένεις με έναν άνθρωπο με τον οποίο δεν είσαι ερωτευμένος, γνωρίζοντας ότι αυτός θα έκανε ό,τι μπορούσε για να σε κάνει ευτυχισμένο και ταυτόχρονα νιώθεις να πνίγεσαι από αυτές του τις προσπάθειες; Μένεις με έναν άνθρωπο, χωρίς να είσαι «καψούρης»; Δεν είναι μια μορφή κοροϊδίας; Δεν είναι κάτι σαν συναισθηματική εκμετάλλευση; Μήπως είναι μια έκφανση του φόβου της μοναχικότητας (όπως την έχει χαρακτηρίσει ο h0m0sapiens);

Παρακολουθώντας τη συζήτηση του Phoebus με την Ε. διαπίστωσα πως καθόλου έτσι δεν είναι τα πράγματα. Η Ε. παραμένει με τον Μπ. γιατί φοβάται. Αλλά δε φοβάται τον εαυτό της. Δε φοβάται μήπως στην άλλη άκρη του τηλεφώνου της σταματήσει να ακούγεται η φράση «μωρό μου». Φοβάται μήπως πληγώσει. Μένει με έναν άνθρωπο που αγαπά, γιατί δεν γνωρίζει πώς να το κάνει πιο εύκολο γι’ αυτόν να αποδεχτεί πως ουσιαστικά τα πράγματα έχουν τελειώσει από καιρό. Γιατί ο Μπ. χτίζει οικογένεια μέσα στο μυαλό του, με πολλά παιδιά, όμορφα σαββατοκύριακα με καρό τραπεζομάντιλα στην εξοχή και τσακωμούς στο αυτοκίνητο για τη φασαρία που κάνουν οι «επιβάτες» στο πίσω κάθισμα. Καταστάσεις που η Ε. δεν μπορεί ούτε να φανταστεί, δεδομένου ότι η ζωή της τώρα αρχίζει, με τη λήψη πτυχίου και τη μετακόμισή της σε άλλη πόλη.

Ακούγοντας τα όλα αυτά, τα αντιπαρέβαλα με την τρομακτικά όμοια ιστορία που ζούσε ο Phoebus μερικούς μήνες πριν. Όταν όσα αυτός και η Αγάπη ονειρεύονταν, τελείωσαν άδοξα. Όταν ένιωθε συντετριμμένος που τα όνειρα του ράγισαν κάτω από το βάρος μιας λέξης. Όταν ένιωσε αδικημένος που δεν είχε μια ακόμα ευκαιρία να προσπαθήσει για όσα πίστευε.

Και τότε συνειδητοποίησα πως ο πραγματικός λόγος που ο Phoebus είχε πέσει σε κατάθλιψη, ήταν γιατί απλά δεν ήξερε πώς να αποδεχτεί αυτό που ενδόμυχα γνώριζε ήδη. Είχαν όλα τελειώσει. Και είχαν τελειώσει πολύ πριν την τελευταία πράξη του έργου. Η κατακλείδα ήταν απλά η ρητή διατύπωση αυτού που ζούσε και διαπίστωνε στην καθημερινότητά του. Αυτό που δεν μπορούσε τότε να καταλάβει, ήταν πως μια ακόμα ευκαιρία θα ήταν απλά το αποτυχημένο sequel σε μια από τις ομορφότερες ταινίες της ζωής του. Όπως κάτι υπέροχες ταινίες του κινηματογράφου, που τις ερωτεύεσαι και τις βλέπεις ξανά και ξανά. Και τότε προβάλλεται το sequel και καταλήγεις να θάψεις βαθιά στο συρτάρι ακόμα και την πρώτη ταινία. Γιατί η γεύση που σου μένει στο τέλος είναι τόσο άσχημη, που προσπαθείς να την εξοστρακίσεις, παραγκωνίζοντας ακόμα και τις όμορφες σκηνές της πρώτης ταινίας.

Θυμήθηκα λοιπόν το τέλος της ταινίας του Phoebus. Που ο κόσμος είχε καταστραφεί ολοσχερώς. Που υπήρχε μόνο στάχτη, καπνοί και σκοτάδι. Και που μόνοι «επιζόντες» από αυτήν την καταστροφή ήταν ο Phoebus και η Αγάπη. Η ενδογενής δύναμη για ζωή. Για δημιουργία νέων, ομορφότερων κόσμων, στηριγμένων στην ομορφιά όσων είχε ο παλιός κόσμος και απαλλαγμένων από κάθε άσχημο που είχε φυτρώσει σε αυτόν. Η δύναμη να προχωρήσει μπροστά. Και θυμάμαι τόσο έντονα τη σκηνή που η Αγάπη κλείνει στο χέρι της, το χέρι του Phoebus και βαδίζουν προς το σημείο εκείνο του ορίζοντα που προβάλουν «φρέσκιες» ακτίνες φωτός.

Και θυμάμαι και την ερώτηση του Phoebus: «Πώς επέζησες εσύ;»

Remember her name: Pixie Lott

Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται κάθε φορά όταν είναι να αρχίσω εξεταστική να βρίσκω τόσα πολλά πράγματα γύρω μου έτσι ώστε στο τέλος μόνο με την εξεταστική να μην ασχολούμαι. Ευτυχώς το έχω συζητήσει και με φίλους ομοιοπαθείς και έτσι παρηγορούμαι βλέποντας ότι δεν είναι μόνο δικό μου πρόβλημα.

Έτσι λοιπόν, με αφορμή το τελευταίο podcast του Γιώργου Χαριζάνη, γνώρισα την Pixie Lott. Στην αρχή βλέποντας φωτογραφίες της είπα οκ, είναι ακόμα ένα νέο όνομα που θα κάνει ένα πέρασμα, μια αρπαχτή αν θέλετε και μετά θα ξεχαστεί όπως μύρια άλλα νέα κοριτσάκια στο παρελθόν. Όμως όχι. Η Pixie Lott ήρθε για να μείνει και το καταλαβαίνεις αυτό μόλις ακούσεις το παρακάτω τραγούδι:

Η Pixie λοιπόν συνδυάζει την εμφάνιση μιας pop πριγκίπισσας με τη φωνή μιας soul ντίβας. Μόλις 18 χρόνων (η ίδια λέει ότι ακόμα για να μπει σε clubs χρησιμοποιεί το ID της μεγαλύτερης αδελφή της) μπορεί και έχει όλες τις παρακάτω ταμπέλες: τραγουδίστρια, συνθέτης, στιχουργός, παρουσιάστρια, ηθοποιός, χορεύτρια και η λίστα τείνει να μεγαλώσει.

Επιρροές πολλές. Λατρεύει το στυλ της Gwen Stefani και της Rihanna, και θαυμάζει το δημιουργικό ταλέντο της Alicia Keys. Ροκάρει με ήχους των The Strokes και των The Kooks. Πάνω στη σκηνή θα ήθελε να μοιάζει την Mariah Carey στα φωνητικά της και την Britney στα χορευτικά της, κάτω από τη σκηνή θέλει να αποκτήσει την ανεξαρτησία κινήσεων της Lauryn Hill αλλά και την αφοσίωση της Christina Aguilera στην ποιότητα.

Το ντεμπούτο της album θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο με τίτλο “Turn It Up” το πρώτο single “Mama Do (Uh Oh, Uh Oh)” (βλ. video παραπάνω) έχει κυκλοφορήσει ήδη και αναμένεται από πολλούς να είναι #1 στη μεγάλη Βρετανία την επόμενη εβδομάδα. Κομμάτια έχουν ήδη leakάρει και στον Last.fm έχει φτάσει τα 10.543 plays. Κυκλοφορούν και δύο acoustic διασκευές στα “Use Somebody” των Kings Of Leon και “Apollogize” των OneRepublic. Επίσης ένα μικρό δείγμα από ένα από τα επόμενα singles με τίτλο “Radio” που ακούγεται πολύ ενδιαφέρον! Το αγαπημένο μου παρόλα αυτά μετά το “Mama Do” είναι το “Here We Go Again”, πιασάρικοι στίχοι και εθιστικός ρυθμός!

Η Pixie έχει πολλές ευχές της να πραγματοποιήσει, ευτυχώς έχει και τον χρόνο. Θέλει να συναντήσει και να γνωρίσει ξεχωριστούς ανθρώπους, να εμφανιστεί σε καταπληκτικά μέρη, θέλει να κρατήσει όλους τους φίλους που έχει τώρα αλλά και για να κάνει νέους και θέλει να συνεχίσει να γράφει τραγούδια, τραγούδια που θα γίνουν αφορμή να αλλάξουν οι ζωές κάποιων ανθρώπων. Για τέλος έχει δηλώσει ότι θέλει «να τραγουδάει για πάντα και πάντα και πάντα» και εγώ της εύχομαι απλά να το πραγματοποιήσει!

Link για την επίσιμη σελίδα της ΕΔΩ
και
δείγμα από το “Turn It Up” (ότι έχει leakάρει δηλαδή) σε ΑΥΤΟ το torrent.

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-No Derivative Works 3.0 Ελλάδα License.

Πρίγκιπα μου...

Το Σάββατο μάζεψα όλα μου τα πράγματα, όλες τις αναμνήσεις, όλα όσα ζήσαμε μαζί μέσα στο σπίτι και σε κάθε γωνιά της μνήμης μου, τα τύλιξα σε όση αγάπη έχω για σένα και τα πήρα μαζί μου. Το πιο πολύτιμο φυλαχτό που μου έκανες. Τύλιξα και την αγάπη σου, τη φροντίδα σου, τον έρωτα που με έκανες να νιώσω όλον αυτόν τον καιρό. Το φυλαχτό που πάντα θα με φυλάει από το κακό του κόσμου. Το φυλαχτό που φυλάκισε μέσα του τη ζωή μου, την κλείδωσε και την προστάτευσε από όλα όσα την απείλησαν. Κι όμως, όσα κι αν τύλιξα μέσα, περίσσευε ακόμα αγάπη για περισσότερα.

Και ο καιρός πέρασε γρήγορα. Σαν χτες θυμάμαι να τσουγκρίζουμε τα ποτήρια και να αντικρίζω το χαμόγελό σου. Και εκείνη τη στιγμή έγινε το θαύμα. Γνώρισα την αληθινή αγάπη. Γνώρισα τον άνθρωπο που δεν φοβήθηκε τίποτα και ξεκίνησε κάτι τόσο όμορφο μαζί μου. Και τώρα να που δεν είμαστε μαζί. Έγιναν τόσα πολλά και καταλήξαμε χωριστά. Και το μόνο που μας έμεινε είναι αυτή η γλυκιά γεύση, η γνώση ότι είχαμε την τύχη να ζήσουμε κάτι τέτοιο. For a moment like this, some people wait a lifetime. Κι εμείς ζήσαμε πολλές τέτοιες στιγμές. Και τις ζήσαμε γιατί αγαπηθήκαμε. Αγαπηθήκαμε χωρίς να φοβηθούμε τίποτα! Φτάσαμε ψηλά. Φτάσαμε πιο ψηλά απ’ όσο κάποιοι άνθρωποι δεν θα μπορέσουν ούτε να ονειρευτούν. Και είμαστε τόσο τυχεροί που ζήσαμε κάτι τέτοιο.

Σκέφτομαι πόσα πράγματα ζήσαμε μέσα σε μόνο έξι μήνες. Διάβασα όλα τα email που ανταλλάξαμε και θυμόμουν στιγμές που ήμασταν σαν ένα. Θυμήθηκα τα πρωινά που ξυπνούσα δίπλα σου και αντίκριζα «ένα όμορφο αγόρι στο κρεβάτι μου». Θυμήθηκα τα βράδια που μιλούσαμε μέχρι αργά και πιστεύαμε και οι δύο ότι αυτό που ζούμε ήταν κάτι μοναδικό. Και οι δύο τότε ξέραμε πως δε θα κρατήσει για πάντα, αλλά έπρεπε να το ζήσουμε όσο κρατήσει. Και παρά τον χρόνο που «χάσαμε», ζήσαμε τόσα πολλά μαζί. Ταξίδια πραγματικά ή νοητά σε μέρη γνώριμα και σε μέρη νέα. Κάναμε τρέλες, χτίζαμε την ευτυχία μαζί. Ειλικρινά θυμάσαι πόσο όμορφα ήμασταν; Θυμάμαι να μας «ζηλεύω» που ήμασταν το πιο δεμένο και δυνατό ζευγάρι.

Και το δυνατό ζευγάρι δεν κατάφερε να αντέξει τα προβλήματα του. Γιατί κάποια πράγματα είναι ανυπέρβλητα. Κάποια προβλήματα, αν δημιουργηθούν, δεν λύνονται. Και αυτά τα προβλήματα, όσο κι αν τα συζητούσαμε, δεν μπορούσαμε να βρούμε τον τρόπο να τα αφήσουμε στην άκρη. Δυστυχώς όσες ευκαιρίες κι αν δίναμε τον τελευταίο καιρό, ήταν χωρίς αντίκρισμα. Δεν ήμασταν καλά και δεν υπήρχε φως στην άκρη του δρόμου για μας. Δεν ανάψαμε κανένα φως. Δεν κάναμε τίποτα όμορφο, όπως είπες κι εσύ... Δεν γινόταν τίποτα που να μας κάνει να χαμογελάσουμε. Μόνο πράγματα που αφαιρούσαν... Και σκοτώσαμε την ομορφιά.

Και να που τώρα δεν είμαστε μαζί.

Ξέρω ότι δεν γυρνάς ποτέ πίσω. Ξέρω πως όταν ραγίσει πραγματικά για σένα το γυαλί, τότε όλα έχουν τελειώσει. Και το γυαλί το ραγίσαμε. Το κάναμε κομμάτια. Αλλά έκανες και πράγματα για μένα που δεν περίμενα ποτέ ότι θα κάνεις...

Και δυστυχώς έπρεπε να γίνει αυτό, για να καταλάβω πόσο πολύτιμος ήσουν για μένα. Από τη στιγμή που έφυγα, δεν έπαψα να σε ερωτεύομαι. Δεν έπαψα να σε αγαπάω. Γιατί ο Δ. και ο Phoebus δεν ήταν τα άσχημα που έγιναν μεταξύ μας. Ο Δ. και ο Phoebus ήταν όλα εκείνα τα όμορφα που χτίσαμε από το μηδέν. Όλα εκείνα τα μαγικά και αδιανόητα που κάναμε μαζί. Και δεν έπαψα ούτε στιγμή να σε αγαπάω. Δεν θα πάψω ούτε στιγμή να νιώθω ότι έζησα δίπλα σου όσα είχα πάντα ονειρευτεί.

Και το μόνο που μπορώ να σου ζητήσω, είναι να με αφήσεις να βγούμε για έναν καφέ μαζί. Να με αφήσεις να σου τα πω όλα αυτά από κοντά. Μια τελευταία φορά να με αφήσεις να σου χαμογελάσω και να δω το δικό σου χαμόγελο. Να δω εκείνο το χαμόγελο που είδα όταν κατέβηκες από το αεροπλάνο. Μια φορά ακόμα να δω το χαμόγελο που είχες όταν έκλεινες το δωμάτιο στην πόλη μου. Μια τελευταία χάρη σε έναν άνθρωπο που αγάπησε εσένα όσο δεν έχει αγαπήσει κανέναν! Μια τελευταία επιθυμία, πριν το αφήσω κι εγώ να φύγει. Δεν θέλω να προκαταβάλεις κάποια όμορφη απάντηση, ούτε θέλω να σε πείσω για κάτι. Έγιναν πολλά που να κάνουν τα λόγια να μην έχουν νόημα. Έχει όμως νόημα να ξέρεις όσα νιώθω τώρα... ακόμα... Γι’ αυτό το μόνο που σου ζητώ είναι να με αφήσεις να σου πω για μια τελευταία φορά πόσο σε αγαπώ.


«Τώρα έχω παρηγορηθεί κάπως... όχι ολότελα ωστόσο. Όμως ξέρω πολύ καλά πως έχει ξαναγυρίσει στο μικρό του πλανήτη γιατί, με το χάραμα της μέρας, δεν ξαναβρήκα το σώμα του. Δεν ήταν δα κι ένα σώμα τόσο βαρύ... Και τη νύχτα μ' αρέσει ν' αφουγκράζομαι τ' αστέρια. Είναι σαν πεντακόσια εκατομμύρια κουδουνάκια...

»Μα να που έγινε κάτι παράξενα υπέροχο.

»Στο φίμωτρο που είχα ζωγραφίσει για το μικρό πρίγκιπα, ξέχασα να προσθέσω το δερμάτινο λουρί! Ποτέ δεν θα μπορέσει να το δέσει στ' αρνί του. Κι έτσι αναρωτιέμαι: «Τι έχει γίνει στον πλανήτη του; Ίσως το αρνί να έφαγε το λουλούδι...» Άλλοτε πάλι λέω μέσα μου: «Σίγουρα όχι! Κάθε νύχτα ο μικρός πρίγκιπας σκεπάζει το λουλούδι του μ' ένα γυάλινο δοχείο και προσέχει πάρα πολύ το αρνάκι του... «Τότε νιώθω ευτυχισμένος. Κι όλα τ' αστέρια γελούν γλυκά».

»Μερικές φορές σκέπτομαι: «Καμιά φορά μπορεί να ξεχαστεί κι αυτό φτάνει. Κάποιο βράδυ ξέχασε να βάλει το γυάλινο καπάκι ή το αρνάκι βγήκε χωρίς θόρυβο, όσο κρατούσε ακόμη η νύχτα...» Τότε τα κουδουνάκια αλλάζουν κι αρχίζουν να κλαίνε!...

»Εδώ υπάρχει ένα μυστήριο πολύ μεγάλο. Για σας που αγαπάτε το ίδιο το μικρό πρίγκιπα, όπως και για μένα, τίποτε στο σύμπαν δεν είναι το ίδιο, αν σε κάποιο μέρος, κανείς δεν ξέρει που, ένα αρνάκι που ποτέ δεν το είδαμε, έχει φάει, ναι ή όχι ένα τριαντάφυλλο...

»Κοιτάξτε προσεχτικά τον ουρανό. Αναρωτηθείτε: το αρνί, ναι ή όχι, έφαγε το λουλούδι; Και αμέσως τότε θα δείτε πως όλα αλλάζουν...

»Και κανείς μεγάλος δεν θα καταλάβει ποτέ πως αυτό έχει τόσο μεγάλη σημασία!»



Και επειδή το ξέρω πως το παιδί που του διάβαζα το βράδυ την ιστορία ενός πρίγκιπα και του χάιδευα τα μαλλιά όσο ξάπλωνε δίπλα μου, κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού του θα ήθελε να μην είχε τελειώσει έτσι η ιστορία του Πρίγκιπά του, γι’ αυτό σου ζητώ αυτήν την τελευταία χάρη.


Eύχομαι να μου τη δώσεις...

No time for grieving

Chiquitita, tell me what's wrong

You're enchained by your own sorrow

In your eyes there is no hope for tomorrow

How I hate to see you like this

There is no way you can deny it

I can see that you're oh so sad, so quiet

Chiquitita, tell me the truth

I'm a shoulder you can cry on

Your best friend, I'm the one you must rely on

You were always sure of yourself

Now I see you've broken a feather

I hope we can patch it up together

--Chorus--

Chiquitita, you and I know

How the heartaches come and they go and the scars they're leaving

You'll be dancing once again and the pain will end

You will have no time for grieving

Chiquitita, you and I cry

But the sun is still in the sky and shining above you

Let me hear you sing once more like you did before

Sing a new song, Chiquitita

Try once more like you did before

Sing a new song, Chiquitita

So the walls came tumbling down

And your love's a blown out candle

All is gone and it seems too hard to handle

Chiquitita, tell me the truth

There is no way you can deny it

I see that you're oh so sad, so quiet

Chiquitita, you and I know

How the heartaches come and they go and the scars they're leaving

You'll be dancing once again and the pain will end

You will have no time for grieving

Chiquitita, you and I cry

But the sun is still in the sky and shining above you

Let me hear you sing once more like you did before

Sing a new song, Chiquitita

Try once more like you did before

Sing a new song, Chiquitita

Try once more like you did before

Sing a new song, Chiquitita

And btw αυτό αφιερώνω (με το δικό μου τρόπο και όποιος κατάλαβε,κατάλαβε) στο Athens Pride που πλησιάζει...

Sing a New Song...Sweetie Darling ^_^

Happy Pride!!!