πως μπορεί κάποιος να σε αγαπήσει αν δεν σε ξέρει πραγματικά? πως μπορεί να σε αγαπήσει όταν δεν υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία? κρύβεις τον εαυτό σου και για να το πετύχεις πρέπει να απομακρυνθείς, για να μην χρειαστεί να πεις ψέμματα.
"με αγαπάς?!", ρωτάς και περιμένεις να το ακούσεις.
"φυσικά και σε αγαπώ", σε ηρεμεί για λίγο.
όταν όμως βλέπεις ότι κατακρίνουν αυτό που κρύβεις, το κοροϊδεύουν.. νιώθεις μόνος.
'όλοι νιώθουν μόνοι... ευάλωτοι, απλά πρέπει να το αποδεχτεί, να το συνηθίσεις" λέω στον εαυτό μου. δεν πρέπει όμως από κάπου να πιαστείς?
δεν ξέρω.
"γονείς σου είναι, σε αγαπάνε όπως και να είσαι", δυστυχώς υπάρχουν όρια.
σκέφτομαι ξανά αυτά που γράφω και μου φαίνονται χαζά, ανώριμα, δικαιολογίες. μόνο ένας αδύναμος τα αφήνει να τον επηρεάσουν.
θα έπρεπε να τελειώσω τη σχολή μου, να γίνω ανεξάρτητος, να φύγω μακριά... να κάνω τη δικιά μου ζωή και τότε να τους πω. έτσι θα έπρεπε να κάνω, αν είχα τη δύναμη.
είμαι όμως αδύναμος, άχρηστος! κυριαρχεί μέσα μου ο φόβος! είναι φορές που θέλω να πεθάνω και δεν το κάνω. εγκλωβισμένος σε καταστάσεις που δημιούργησα εγώ.
έλεγα ότι θα το κρατήσω μέσα μου για πάντα, ορκίστηκα! χρόνια αργότερα λύγισα και μίλησα στους φίλους μου. ένιωσα ελεύθερος, για λίγο όμως.
"και τι έγινε τώρα? τα ίδια σκατά είσαι πάλι"
ένα χρόνο μετά μίλησα στην αδερφή μου. πάλι ελεύθερος και πάλι νέα δεσμά, οι γονείς μου, ο κόσμος.
όλο αυτό(το οποίο δεν ονομάζω, όπως μόλις παρατήρησα), θα έπρεπε να είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, ένα μέρος του εαυτού μου και να μην παίρνει τέτοιες διαστάσεις. το μεγαλοποιώ, σκέφτομαι, και δεν κάνει! υπάρχουν άτομα εκεί έξω που νιώθουν όπως εγώ και όμως δεν το αφήνουν να τους επηρεάσει τόσο. μάλλον το χρησιμοποιώ για να εκφράσω τις αυτοκαταστροφικές μου τάσεις. αν δεν ήταν αυτό, ίσως να ήταν κάτι άλλο.
γιατί με τρώει μέσα μου?!
μιλούσα με μια φίλη μου και μου είπε ότι έχω αλλάξει πολύ. δεν έχω πλέον αδικαιολόγητα ξεσπάσματα, είμαι πολύ πιο ήρεμος. δεν είχα καταλάβει αυτή την αλλαγή πάνω μου.
δεν ξέρω.
"ΕΙΜΑΙ ΓΚΕΙ" θα βγω να φωνάξω.
"και εγώ είμαι στρειτ, αλλά δεν το κάνω θέμα" θα μου πει κάποιος και θα έχει και δίκιο.
Εγώ γιατί το κάνω?!
και αν τελικά το πω.. θα νιώσω ελεύθερος? θα φτιάξει αυτομάτως η ζωή μου? δεν νομίζω!
επομένως απλά σκάω!