Σήμερα Γιατρέ μου, με αφορμή ενα post του Ethan, σχετικά με ενα δημοσίευμα της free-press F.A.Q για τα Αθηναϊκά gay στέκια, μου ήρθε να αναπολήσω gay μαγαζιά στην Αθήνα που δυστυχώς δεν υπάρχουν πιά.
Πρώτο πρώτο και αγαπημένο ήταν το Graffity στην Ξούθου. Για όσους δεν ξέρουν, η Ξούθου ειναι ενα μικρό (πολύ μικρό) στενάκι πίσω απο το Hondo της Ομόνοιας οπου βρίσκεται και η παλαιότερη (νομίζω) sauna της Αθήνας, η Athens Relax.
To graffity είχε την μοναδικότητα, να είναι το μόνο underground μαγαζί που στεγαζόταν σε 2 ορόφους πολυκατοικίας (2ο & 3ο). Η είσοδος ήταν απο τον τρίτο όροφο. Σήμερα θα το λέγαμε club με 2 stages. O χώρος που έμπαινες σου θύμιζε συνοικιακή καφετέρια ήσυχο, με ελληνική συνήθως μουσική. Στο βάθος υπήρχε μια σκάλα παλία σιδερένια (υπηρεσίας τις λέγαμε κάποτε) που σε οδηγούσαν στον κάτω όροφο που ήταν ενας καθαρά club χώρος με ωραία dance μουσική και απο τις πιο ψαγμένες φατσούλες της πόλης!
Επόμενο αγαπημένο και στέκι μου για πολλά χρόνια, ηταν το Alexanders στο Κολωνάκι. Μαγαζί που όλη η gay Αθήνα έκανε ενα πέρασμα, χώρος που άλλαξε πολλές φορές όχι μόνο στυλιστικά αλλα καί χωροταξικά τολμόντας να αλλάξει τη θέση της κλασικής στρογγυλής του μπάρας (μέγα λάθος) κατα τα τελευταία χρόνια της ύπαρξης του. Επίσης δύο stages, επάνω disco classics και ελληνικά, κάτω mainstream και house. Τόσο η θεοσκότεινη και στενή σκάλα όσο και η πόρτα στο τέρμα της για να εισέλθεις στον κάτω χώρο (ήταν απο αυτές με την επαναφορά, που μόλις μπεις την τρώει ο απο πίσω στη μούρη !!) είχαν γίνει αφορμή για πολλές "εντυπωσιακές εισόδους" ;ο)
Τέλος απο την μικρή "σκηνή" που υπήρχε στον πάνω χώρο πέρασαν πολλά gay icons της εποχής όπως η Ζωζώ Σαπουντζάκη (ναι, ναι ήμουν κι εγώ εκεί!) αλλα και υπέροχα drag shows απο γνωστό σήμερα μακιγιέρ.
Ο μικρός Alecos και το Alexanders σηματοδότησαν την περιοχή του Αγιου Διονύση για πολλά χρόνια και έγιναν ο λόγος που η Τσακάλωφ στις 5 το πρωί ήταν απο τους πιό "κεφάτους" δρόμους της Αθήνας.
Το Factory στην Μπενάκη πάλι ήταν το club που μας έκανε υπερήφανους στους φίλους μας απο το εξωτερικό. Κατα την ταπεινή και προσωπική μου άποψη ήταν το μοναδικό club μέχρι και σήμερα που μπορεί να χαρακτηριστεί "Ευρωπαϊκού επιπέδου". Ένα stage, μεγάλος χώρος, δύο μπάρες, cozy υπόγειο για άραγμα και ψωνιστήρι, ψυγεία darkrooms για "άγριες" καταστάσεις. Μουσική house, progressive, vocal trance και οτι πιο χορευτικο έπαιζε στη διεθνή σκηνή. Πραγματικά go-go boys και ερωτισμός παντου. Το must place 2 be της δεκαετίας του 90. Η απόπειρα αλλαγής χώρου ήταν κι αυτό που έφερε σταδιακά και την παρακμή του.
Το City στην οδό Κορυζή στις αρχές της Συγγρού έκανε κι αυτό την επανάστασή του στην gay Αθήνα. Έχοντας πραγματοποιήσει μια επιτυχημένη πορεία στην Μύκονο, ο Λέν με τα drag show του και την παρέα του φέρνουν το City στην Αθήνα. Μεγάλος χώρος, ένα stage με καταπληκτικό εξώστη για cozy και άραγμα, πίστα για τα καταπληκτικά drag shows και μουσική ΤΑ ΠΑΝΤΑ - απο Κούκα μέχρι Army of lovers κι απο Αντζελα Δημητρίου μέχρι Queen! Το City ήταν straight friendly καθώς γύρω στις 2 που άρχιζε το show έσκαγαν στο μαγαζί & straight ζευγαράκια που απλά έβλεπαν το show κι έφευγαν.
Κλείνοντας δεν θα μπορούσα να παραλείψω το Lizard στο θησείο, ακριβώς απο πάνω απο τη σημερινή "Κίρκη". Ξεκίνησε ως λεσβιάδικο καθώς ιδιοκτήτρια ήταν η Λίζα που έχει και σήμερα την Κίρκη. Κάνοντας όμως τη μαγκιά να ανοίγει κάθε κυριακή απο τις 5 το απόγευμα με χαλαρή μουσική και θεα στην Ακρόπολη έγινε το must πέρασμα και meeting point μετά τις βουτιές στα Λιμανάκια. Χώρος λιτός, απλός με ξύλινο πάτωμα, 3 δωμάτια, 2 μπάρες και μουσική ελληνοξένη mainstream στέγασε πολλούς παράνομους έρωτες και υγρά φιλιά στις τζαμαρίες που έβεπαν την φωτισμένη Ακρόπολη.
Τελικά τώρα που τα ξαναθυμάμαι γιατρέ μου "κώλο δεν έβαζα κάτω" τότε μου φαίνεται. Αλλα γιατί να βάλω; Τότε ο κόσμος διασκέδαζε γιατρέ μου. Πηγαίναμε σε ενα μαγαζί για να χορέψουμε, να ιδρώσουμε χωρίς να μας νοιάζει "μη χαλάσει το χτένισμα". Οι φατσούλες ήταν χαμογελαστές κι όχι "ξυνισμένες". Και φυσικά υπήρχε φλέρτ, έρωτας, κοφτερές ματιές και υγρές συγκινήσεις. Πού ειναι ολα αυτά σήμερα γιατρέ μου;