Την Πέμπτη που μας πέρασε Γιατρέ μου, παγκόσμια μέρα Θεάτρου, ήταν ευκαιρία να τιμήσω την πρόσκληση που μου χάρισε ο αγαπητός Πρόβατος και να πάω να παρακολουθήσω την παράσταση "Σωτηρία με λένε" με την καταπληκτική Λήδα Πρωτοψάλτη. Την ζωή της Σωτηρίας Μπέλλου την ήξερα. Είχα παρακολουθήσει πρόσφατα ενα αφιέρωμα στην τηλεόραση. Δεν ήταν μιά ζωή "ρόδινη" και τίποτα δεν χαρίστηκε σε αυτή τη γυναίκα. Όταν όμως στην παράσταση καλείσαι να παρακολουθήσεις την τελευταία νύχτα πριν η Σωτηρία υποστεί τραχειοτομή και χάσει για πάντα τη φωνή της καταλαβαίνεις οτι η μοίρα χτυπούσε αυτή τη γυναίκα μέχρι την τελευταία στιγμή.
Η παράσταση είναι συγκλονιστική.
Βαριά, αλλα συγκλονιστική.
Ενα κρεββάτι νοσοκομείου, μια νοσοκόμα και η Σωτηρία για μιάμιση ώρα σε κρατάνε καθηλωμένο στο κάθισμά σου. Το κέιμενο, η σκηνοθεσία αλλα πάνω απ όλα οι ερμηνείες σε βγάζουν απο την λογική της βιογραφίας και σε οδηγούν να σκεφτείς τον ανθρώπινο πόνο. Τα αναπάντεχα χαστούκια της ζωής που απο την μια μέρα στην άλλη μπορούν να αλλάξουν όλα τα δεδομένα, και την δύναμη ή την αδυναμία που η Σωτηρία τα αντιμετώπισε.
Με λίγα λόγια το έργο δεν έχει να κάνει με την καλλιτέχνη Σωτηρία Μπέλλου αλλα με τον άνθρωπο. Κι αυτό ειναι που για μένα κάνει αυτην την παράσταση εξαιρετική. Σκηνοθετικά ευρήματα οπως ο διάλογος της Σωτηρίας με τον εαυτό της κορυφώνουν συναισθήματα και εικόνες. Και φεύγοντας απο το θέατρο αυτό που σου έχει μείνει είναι το βάθος κι όχι η επιφάνεια. Οτι η κάθε μέρα που περνάει δεν πρόκειτε να ξαναγυρίσει ποτέ. Στην ζωή μας τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν μας χαρίζεται. Κι ακόμα κι αν τα χάσεις όλα και η ζωή σε πετάξει πανω σε ενα σιδερένιο κρεββάτι νοσοκομείου ωφείλεις στον εαυτό σου να βρέις την δύναμη και να συνεχίσεις.
Σας ευχαριστώ Κυρία Λήδα Πρωτοψάλτη, το ταλέντο σας ειναι αδιαμφισβήτητο.
Σε ευχαριστώ Εύα Καμινάρη, ήσουν μια αποκάλυψη.
Σε ευχαριστώ Βαγγέλη για την ευκαιρία που μου έδωσες να παρακολουθήσω αυτήν την παράσταση
Να πάς και να την δείς οπωσδήποτε Γιατρέ μου!