[σημείωση: πριν το διαβάσεις, διάβασε το post Η Αγάπη]
Ο Γ. είναι ένα άτομο που με είχε κάνει να πιστέψω ότι χτίζουμε μαζί αυτήν την πυραμίδα πάνω στην οποία μπορούμε να στηρίξουμε τη λέξη «αγάπη». Έδειχνε να έχει και τα τέσσερα χαρακτηριστικά που στη δική μου κοσμοθεωρία σμίγουν και πλάθουν αυτήν την πανέμορφη δημιουργία που αποκαλείται «αγάπη».Χθες το βράδυ όμως διαπίστωσα κάτι φρικτό. Μιλούσαμε (όπως κάθε βράδυ) από το τηλέφωνο, όταν διαπίστωσα πως μου λέει ψέματα. Συγκεκριμένα δύο. Το ένα από αυτά είχε γενέθλιο ημέρα στις 10 Ιουλίου και απλά δε δεχόμουν να το παραδεχτώ (αν και σαν σκέψη είχε ωριμάσει πολύ νωρίς μπέσα στο μυαλό μου) και το άλλο ήταν δημιούργημα εκείνης της στιγμής.
Σημασία δεν έχει ούτε το περιεχόμενο, ούτε η σοβαρότητα των δύο αυτών ψεμάτων. Σημασία -για μένα- έχει ο λόγος ύπαρξής τους. Το γεγονός, δηλαδή, ότι ο Γ. δεν μπορεί να είναι ειλικρινής απέναντι μου. Δεδομένου, μάλιστα, ότι από τα πρώτα πράγματα που τον άφησα να μάθει για μένα είναι ότι το ψέμα αποτελεί το αιχμηρότερο εγχειρίδιο και μπορεί να με πληγώσει βαθειά. Εκεί που φυλάσσω τα πιο απόκρυφα και δυνατά μου συναισθήματα.
Με αφορμή, λοιπόν, αυτό και αφού κλείσαμε το ακουστικό, βυθίστηκα σε μια δίνη σκέψεων, με τη συνοδεία βότκας και τσιγάρων (είχα πολύ καιρό να πιω). Και οι σκέψεις που έκανα με οδήγησαν στο φρικαλέο συμπέρασμα. Το «οικοδόμημα της αγάπης» είχε καταρρεύσει!
Ακολούθησε το συλλογισμό μου εκείνες τις στιγμές:
1. Αρκετές μέρες τώρα ο Γ. έδειχνε να έχει χάσει την επιθυμία να βρίσκεται δίπλα μου. Αν και θα μπορούσε να προσαρμόσει έτσι το πρόγραμμα του ώστε να βρεθούμε πριν φύγω από Λάρισα (όπως θα έκανε κάποιος που πραγματικά εννοεί το «μου λείπεις»), περιορίστηκε μόνο στο να προτείνει καλοκαιρινά ταξίδια, τη στιγμή, μάλιστα, που γνώριζε πως για διάφορους λόγους αυτό θα ήταν από πολύ δύσκολο, έως αδύνατο για μένα. Ή -επί παραδείγματι- προτάσεις για «συγκατοίκηση» στο σπίτι του, μέσα στο καλοκαίρι, «απούσης της μητρός». Που τελικά κι αυτό αποδείχθηκε «πρόταση» (όταν αποφάσισα να το δεχτώ) και ίσως τίποτα παραπάνω.
Αν επέλεγα να σκεφτώ ακόμα πιο «πονηρά» (και λόγο για να το κάνω θα δεις παρακάτω πως έχω) θα μπορούσα να το θεωρήσω ως μια «εκ του ασφαλούς δικαιολογία». Επέλεξα να μην το κάνω όμως.
Το θέμα είναι πως ένιωθα ότι η κορυφή της πυραμίδας είχε αρχίσει να ραγίζει, αν όχι να κατακρημνίζεται.
2. Ενδιαφέρον. Το ενδιαφέρον περιλαμβάνει -μεταξύ άλλων- και την έγνοια του να είναι καλά και να αισθάνεται καλά ο άλλος. Δυστυχώς, δεν περιορίζεται μόνο σε συγνώμες και υποσχέσεις για αλλαγή, μετά από γεγονότα που στεναχωρούν, πληγώνουν, πονάνε. Αντίθετα, έγκειται κυρίως στην προσπάθεια για αποφυγή αυτών.
Τις τελευταίες όμως μέρες (για διάφορους λόγους και με ποικίλες αφορμές) περιοριστήκαμε στο πρώτο. Στην αλλεπάλληλη παράθεση «απολογιών» και υποσχέσεων ότι τα νοσηρά γεγονότα που τις προκάλεσαν, δε θα επαναληφθούν.
Το «προτελευταίο σκαλί» της πυραμίδας έμοιαζε κι αυτό σαθρό.
3. Σεβασμός. Πράξεις υποτιμητικές (όπως το απότομο κλείσιμο του τηλεφώνου) ή φράσεις ταυτόσημες της απεχθούς λέξης «σκάσε» (που για μένα αποτελεί κόκκινο πανί) έκαναν την εμφάνισή τους, διαβρώνοντας την πεποίθηση που ήθελα να τρέφω, ότι αντιμετωπίζομαι με σεβασμό. Τουλάχιστον ως ανθρώπινο ων, πόσο μάλλον και ως κάτι περισσότερο.
Το επίπεδο πριν τη θεμέλια βάση της πυραμίδας άρχισε να εκλείπει.
4. Ειλικρίνεια. Το μοναδικό πράγμα που απαίτησα, απαιτώ και θα απαιτώ από τον εαυτό μου και τους ανθρώπους γύρω μου. Ίσως και να είναι υστερική αυτή μου η εμμονή με την ειλικρίνεια, αλλά την θεωρώ ακρογωνιαίο λίθο για οποιαδήποτε ανθρώπινη σχέση και έχω μιλήσει -ήδη- αρκετές φορές γι’ αυτήν.
Η ειλικρίνεια, λοιπόν, έμοιαζε να είναι απούσα κι αυτή. Το διαισθανόμουν. Προσπαθούσα να το εκφράσω, πρώτα στον εαυτό μου και μετά στον Γ.. Οι σκέψεις μου το φώναζαν, αλλά η καρδιά μου αρνούνταν πεισματικά να το πιστέψει. Μέχρι που αναγκάστηκα να εκμαιεύσω τις απαντήσεις που επιβεβαίωσαν ό,τι απευχόμουν.
Ο Γ. δεν μπορούσε να είναι ειλικρινής μαζί μου.
Έκανα όλες αυτές τις σκέψεις, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, με μόνο φως που με καθοδηγούσε στην αναζήτηση του ποτηριού με το λυτρωτικό αλκοόλ, να προέρχεται από την άκρη του τσιγάρου που δεν έσβηνε ποτέ (φάνταζε ραβδί μαγικό, ικανό να βάλει σε τάξη όσα σκόρπια το μυαλό έπλαθε). Κάνοντας, λοιπόν, αυτές τις σκέψεις, έβλεπα την πυραμίδα να καταρρέει μπροστά μου και μετέωρη να μένει μια λέξη στο κενό. Μια λέξη που άλλοτε έλαμπε και τώρα έμοιαζε ξεθωριασμένη, σαν να ήταν απλώς βαμμένη με χρυσόσκονη, που την ξέπλυναν τα δάκρυα.
Τρομοκρατήθηκα. Όχι τόσο για τη διαπίστωση που έκανα. Περισσότερο για το ότι άφηνα τον εαυτό μου να «αγνοεί» τα προειδοποιητικά «STOP». Για το ότι άργησα να βάλω τις σκέψεις μου στη σειρά. Άργησα να διαπιστώσω όσα έβλεπα να γίνονται γύρω μου.
Τρομοκρατήθηκα γιατί ήταν σα να βλέπω αυτό που προσπαθούσα να χτίσω με τον Γ. να γυρίζει προς τα πίσω. Σαν να πάτησε κάποιος το rewind σε μια ταινία που η πλοκή είχε φτάσει σε τέλμα και την «γυρνούσε στην αρχή» πριν την επιστρέψει απογοητευμένος στο σκονισμένο ράφι του video-club της γειτονιάς.
Για μια ακόμα φορά -ενσυνείδητα αυτή τη φορά και αγνοώντας την πιθανότητα να ξανακάνω παλιά λάθη- αποφάσισα να κλείσω τα μάτια και να κάνω τη βουτιά στο κενό. Ελπίδα μου είναι να μπορέσω να πιάσω στον αέρα -πριν πέσει και σπάσει σε χίλια κομμάτια, μικρά δάκρυα- αυτήν τη λέξη, πριν χαθεί. Και να αρχίσω την «αναστύλωση» των θεμελίων της.
Back to the basics, λοιπόν, ευχόμενος αυτήν τη φορά να χτίσω κάτι πιο σταθερό. Γιατί από μικρός είχα πιστέψει στην ιστορία ότι ο Φοίνικας αναγεννάται από τις στάχτες του.
Πόσες φορές, όμως, αντέχει μια καρδιά να τις καρφώσουν την ταμπέλα «Καμένη Γη»; Δεν το ξέρω. Θα προσπαθήσω όμως, όσο θα βλέπω λουλουδάκια να ανθίζουν μέσα από τα αποκαΐδια. Ακόμα κι αν είναι από εκείνα τα αγριολούλουδα που μεγαλώνουν μόνα τους χωρίς κανείς, ποτέ να δει τη λαμπρή φορεσιά τους, ή -χειρότερα- κάποιοι «ασυνείδητοι» ποδοπατούν (ακούγομαι σαν τη Ματίνα Μανταρινάκη; Ναι! Και, περίπου, το ίδιο απελπισμένος νιώθω).
Θα συνεχίσω. Με πιο προσεκτικό, όμως, και φοβισμένο βήμα.
Άκουσέ το... Πρόσεξέ το... [lyrics]
