Μετά από μία τεράστια καλοκαιρινή siesta ήρθε η στιγμή να κάνω και εγώ το comeback μου στην blogόσφαιρα. Βέβαια δεν ήταν μόνο η siesta, εργασίες και τρεχάματα δεν μου άφηναν καιρό και διάθεση να γράψω. Πάνε όμως αυτά… Summer moved on…
Θα γράψω σήμερα για τον Jason Mraz. Σκέφτομαι αυτό το post από την αρχή του καλοκαιριού. Το τελευταίο του album, “We Sing. We Dance. WeSteal Things”, ήταν από τα τελευταία που μπήκε στο iPhone μου πριν ξεκινήσω τις διακοπές μου γιατί μου είχε κολλήσει το “I’m yours”:
Τελικά κατέληξα να ακούω σχεδόν μόνο αυτό το album αφού είναι ότι πρέπει για καλοκαίρι και χαλάρωση. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ασχοληθεί μαζί του ιδιαίτερα μιας και τα δύο προηγούμενα του album ενώ τα έχω κατεβάσει δεν μπήκα στον κόπο να τα ακούσω δεύτερη φορά. Κάτι δεν μου κολλούσε, κάτι δεν με κρατούσε να ακούσω καν ολόκληρα τα κομμάτια. Διαβάζοντας λοιπόν σήμερα λίγο παραπάνω περί Jason έμαθα ότι το τελευταίο του album βγήκε μετά από έναν ολόκληρο χρόνο αποχής από οτιδήποτε είχε να κάνει με την προηγούμενη του ζωή, ένα χρόνο χωρίς συναυλίες, χωρίς τουρνέ, χωρίς ηχογραφήσεις, συνεντεύξεις κτλ. Ένα χρόνο στον οποίο ο Jason λέει ότι βρήκε τον εαυτό του και ενώ δεν ήθελε να ασχοληθεί με τίποτα μουσικό, «αληθινά» τραγούδια άρχισαν να σχηματίζονται στο κεφάλι του. Τραγούδια που αντικατόπτριζαν τα αισθήματα του και την διάθεση του, που έδειχναν την αφύπνιση του. Ίσως λοιπόν αυτός είναι ο λόγος που το “We Sing. We Dance. We Steal Things” είναι τελείως διαφορετικό. To album πήρε το όνομα του από έναν πίνακα του David Shrigley που ο Mraz είδε σε ένα ταξίδι του στη Σκοτία. Ο Shrigley τελικά σχεδίασε και το εξώφυλλο του album:
O Jason λοιπόν, ως γνήσιο Αμερικανάκι, γέννημα θρέμμα της πολιτείας Virginia, ομολογεί ότι ποτέ του δεν είχε ασχοληθεί με θρησκευτικά ζητήματα. Όμως κατά την διάρκεια μιας Αυστραλιανής τουρνέ του κάποιος άφησε στο ξενοδοχείο του για αυτόν ένα πακέτο. Το πακέτο μέσα περιείχε βιβλία από διάφορες θρησκείες, από βουδισμό μέχρι χριστιανισμό, και ένα σημείωμα που έλεγε όταν τελειώσει με την ανάγνωση τους να τα δώσει σε κάποιον άλλον. Ποτέ δεν βρέθηκε ποιος άφησε ο πακέτο, ο Jason όμως έπεσε με τα μούτρα στο διάβασμα. «Ξεκίνησα να γράφω για πράγματα που δεν περίμενα να γράψω ποτέ αλλά τότε κατάλαβα ποιος είμαι και τι κάνω και για τι πρέπει να γράψω» λέει ο ίδιος. Έτσι έγραψε και το μισό “We Sing. We Dance. WeSteal Things”. Το ενδιαφέρον κομμάτι είναι το πώς γράφτηκε το άλλο μισό. Το άλλο μισό γράφτηκε ως μέρος ενός παιχνιδιού που ο Jason παίζει με πολλούς τραγουδοποιούς και καλλιτέχνες: ένας από αυτούς γράφει μια φράση και την στέλνει με e-mail στους υπόλοιπους, εκείνοι με την σειρά τους πρέπει να μετατρέψουν τη φράση σε τραγούδι και να την μοιραστούν με e-mail πάλι με τους υπόλοιπους. Εφευρετικό;
Πέρα από το “I’m Yours” το album περιέχει κομματάρες. Ξεχωρίζω το “If it kills me” με την περίεργη αρχή του, το απίστευτα καλοκαιρινό “Make it mine”, το άτακτο “Butterfly” που μιλάει για τα απόκρυφα μέρη του γυναικείου σώματος, το εκπληκτικό μελαγχολικό μα αισιόδοξο “Lucky” ντουέτο με την Colbie Caillat.
Ότι και να πω περισσότερο σημασία έχει για μένα ότι το “We Sing. We Dance. We Steal Things” είναι ένα album που μπορώ να ακούσω από την αρχή ως το τέλος ολόκληρο χωρίς να βαρεθώ, πράγμα σπάνιο για την εποχή μας.
“Αυτό που μου αρέσει στο ανθρώπινο είδος είναι ότι χορεύουμε και τραγουδάμε όταν γιορτάζουμε. Στο χώρο της μουσικής, της μόδας, είναι δύσκολα να βρεις καινούριες ιδέες, όλα ανακυκλώνονται. Νομίζω ότι το να λέμε ότι τα «κλέβουμε» έχει περισσότερη πλάκα» (Jason Mraz)
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-No Derivative Works 3.0 Ελλάδα License.