κολύμπησε μέχρι τα βράχια και με μια κίνηση του σηκώθηκε στον αέρα και βρέθηκε στην σκάλα που στεκόταν πριν.
"αν το πιάσω στα χέρια μου..."
"συγκεντρώσου στο μαχαίρι"
"έχεις δίκιο"
"ηρέμησε και προσπάθησε να το νιώσεις"
χαμογέλασε "δεν χρειάζεται να ηρεμήσω" ανέβηκε τη σκάλα, πέρασε από τα κάγκελα και βγήκε από το στενό. άρχισε να περπατά προς τα πάνω. συνέχισε να περπατά και ξαφνικά σταμάτησε... "δεν το πιστεύω... ο Άγιος Νικόλαος"
"σε εκκλησία!"
"ποιος θα το σκεφτόταν ...από τη στιγμή που είναι εναντίον της μαγείας και των gay"
"ανοιχτά πλέον... γιαυτό πρόσεχε να μην σε δει κανείς"
"θα προσέχω"
πλησίασε. ανέβηκε τα σκαλοπάτια.
"είναι ωραία φωτισμένη όμως"
έφτασε στην κεντρική είσοδο. δοκίμασε να την ανοίξει, ήταν κλειδωμένη.
"θα την σπάσεις?"
"δεν ξέρω..." έκανε μερικά βήματα πίσω...
εκείνη την στιγμή στο πάτωμα κάτι άρχισε αχνά να λάμπει.
κοίταξε κάτω... ήταν ένα σχέδιο, ένας κύκλος με διάφορα σύμβολα.
"δεν θα χρειαστεί να μπω μέσα μάλλον"
έκλεισε τα μάτια του και σκέφτηκε το μαχαίρι. δημιούργησε την εικόνα του στο μυαλό του. ένας ήχος από κάτι μεταλλικό να χτυπά στο μάρμαρο τον έκανε να ανοίξει τα μάτια του. ένα μαχαίρι ήταν πεσμένο στο κέντρο του κύκλου, που είχε σταματήσει να λάμπει και τα διάφορα σύμβολα είχαν σβηστεί.
έσκυψε και το πήρε στα χέρια του.
"εύκολο ήταν"
ένας κρότος ακούστηκε και οξύς πόνος τον κυρίευσε το μαχαίρι έπεσε από το χέρι του. στον ώμο του, από την πλευρά της καρδιάς αίμα έτρεχε. κοίταξε μπροστά του... ο Αλέξανδρος στεκόταν εκεί κρατώντας ένα πιστόλι. ξαφνικό κρύο άρχισε να νιώθει... τα βρεγμένα ρούχα του άρχισαν να παγώνουν. οι ανάσες του έγιναν πιο γρήγορες. σε κλάσματα του δευτερολέπτου ένιωθε απίστευτο κρύο. μια γυναίκα εμφανίστηκε δίπλα του και τον έσπρωξε... έπεσε από την σκάλα μπροστά από τον ναό. βρισκόταν ξαπλωμένος στο έδαφος. το αίμα είχε παγώσει. πόνο δεν ένιωθε, είχε μουδιάσει από το κρύο.
δεν μπορούσε να κουνηθεί... οι ανάσες τους ακόμα γρήγορες... πλέον είχε και μια πληγή στο μέτωπο από την πτώση.
"ο Αλέξανδρος.. δεν μπορεί... όχι αυτός"
"ο έρωτας σου ο μεγάλος... ο τέλειος Αλέξανδρος... σου έχω πει, δεν έχεις καλά κριτήρια"
βήματα ακούστηκαν.
Αλέξανδρος "ζει"
? "είπες ότι τώρα είναι όλος δικός μου"
Αλέξανδρος "κάνε ότι θέλεις μαζί του"
τον κοιτούσε στα μάτια...
? "κοίταξε τον πως σε κοιτά... πληγώθηκε ο καημένος" είπε ειρωνικά
Αλέξανδρος "Μιρέλα τελείωνε"
Μιρέλα "α δεν θα βιαστώ, θέλω να το απολαύσω"
Αλέξανδρος "δεν υπάρχει λόγος, κάνε ότι να κάνεις γρήγορα αλλιώς θα το κάνω εγώ, δεν χρειάζεται να υποφέρει"
γύρισε και τον κοίταξε "όχι, χρειάζεται!!! εγώ υπέφερα όσο ήξερα ότι είσαι μαζί του ακόμα και αν δεν το θέλες... έλεγες ότι τον σιχαίνεσαι... θυμάσαι?!"
Αλέξανδρος "δεν υπάρχει λόγος..."
Μίρελα "εκτός βέβαια αν σου άρεσε, αν το απολάμβανες... μήπως είσαι κ εσύ ένας από αυτούς?! είσαι ανώμαλος γλυκέ μου?!"
γύρισε προς τον τραυματισμένο... "ο κόσμος θα ήταν καλύτερος χωρίς αυτούς, έλεγες".
πήγε να αντιδράσει, η Μιρέλα όμως έβαλε το χέρι της από πάνω του... κρύο, πολύ κρύο... πάγωνε ακόμα περισσότερο...
ο Αλέξανδρος της έπιασε το χέρι "Σταμάτα". τον σημάδεψε με το πιστόλι "δεν έχουμε χρόνο"...
μια μπλε λάμψη έπεσε πάνω στον Αλέξανδρο, ο οποίος έπεσε με δύναμη στα σκαλοπάτια πίσω του.
Άννα "μια απότομη κίνηση και είσαι η επόμενη"
η Μιρέλα έκανε αργά βήματα προς τα πίσω καθώς η Άννα και τρία ακόμα άτομα πλησίαζαν.
η Άννα είχε καρφωμένο το βλέμμα της πάνω στην Μιρέλα και την σημάδευε με το δεξί της χέρι ενώ το αριστερό το είχε στραμμένο στον αναίσθητο Αλέξανδρο. προσπέρασε τον φίλο της και περπατούσε προς την Μιρέλα, η οποία έκανε και άλλα βήματα προς τα πίσω. δεν φαινόταν να φοβάται, χαμογελούσε. τα τρία παιδιά που ήταν μαζί της πήγαν στον φίλο τους. μαζί είχαν έρθει στη Σύρο. δεν ήξεραν για αυτό το κομμάτι της ζωής του.
Αγγελική "είσαι καλά?!" ακούμπησε τα κεφάλι του στα πόδια της.
Νίκος "είναι κρύος"
Άκης "και τραυματισμένος... αρκετά"
Άννα "μην τον αφήσετε" τους είπε
ο Άκης είδε το όπλο δίπλα στον Αλέξανδρο και πήγε να το πάρει. η Μίρελα μόλις τον είδε να πλησιάζει πήγε να κάνει κάποια κίνηση. η Άννα αμέσως άφησε ένα κεραυνό να φύγει.
δεν πέτυχε την Μιρέλα όμως, απέφυγε τον κεραυνό και κρύφτηκε πίσω από μια κολόνα του ναού.
ο Άκης πήρε το όπλο και έτρεξε ξανά προς τους άλλους και τους βοήθησε να μεταφέρουν τον φίλο τους λίγο πιο μακριά.
από το ναό πάνω ένα λευκό κύμα, σαν πάχνη άρχισε να κατεβαίνει. έφτασε στα πόδια της Άννας. ήταν κρύο. δεν μπορούσε να κουνήσει τα πόδια της. τώρα κρύωνε ολόκληρη, έτρεμε. δυσκολευόταν να κάνει οποιαδήποτε κίνηση. το κρύο αυτό κύμα είχε καλύψει και τον Αλέξανδρο, ο οποίος είχε παγώσει. ο Άκης πήγε να βοηθήσει την Άννα. μόλις όμως πλησίασε αρκετά πάγωσε και αυτός.
η Μιρέλα βγήκε πίσω από την κολόνα και κατέβαινε την σκάλα χωρίς να επηρεάζεται από το κρύο.
κοίταξε την Άννα "εσύ είσαι αυτή που σύντομα θα πεθάνει... τι πειράζει να γίνει μια ώρα αρχύτερα"
κοίταξε τον Άκη, που είχε παγώσει και αυτός, τον Νίκο και τη Αγγελική. "θα ακολουθήσετε τον φίλο σας, έτσι?!".
όσο πλησίαζε, τόσο το κρύο δυνάμωνε. έμοιαζε να είναι η πηγή όλου αυτού.
στάθηκε μπροστά στην Άννα, την κοίταξε στα μάτια... "κάτι τελευταίο?!" και σήκωσε το χέρι της. κρατούσε ένα μαχαίρι, το μαχαίρι των στοιχείων και ετοιμαζόταν να την...
Σήκωσε το χέρι του και το μαχαίρι ήρθε σε αυτόν. δεν ήταν πλέον παγωμένος και ένιωθε τον πόνο των τραυματισμών από την σφαίρα και από την πτώση. η παραμικρή κίνηση τον έκανε να υποφέρει. ο Νίκος και η Αγγελική είχαν σαστίσει με αυτά που έβλεπαν.
γύρισε το μαχαίρι πάνω του και το κάρφωσε στο στήθος του.
Αγγελική "οοοοχι" άρχισε να κλαίει.
ο Νίκος γρήγορα έβγαλε το μαχαίρι από τον φίλο του και το πέταξε στη άκρη.
Μιρέλα "η καλύτερη κίνηση ήταν αυτή" περπάτησε προς τα εκεί. το κρύο τύλιξε τον Νίκο και την Αγγέλα και κάλυψε εντελώς τον φίλο τους. πάγωσαν.
η Μιρέλα σήκωσε το μαχαίρι και γύρισε προς τα τρία παιδιά.
κοίταξε τον Νίκο και την Αγγέλα, "στο τέλος εσείς"! "ελπίζω να τον προλάβω πριν πεθάνει, η ψυχή του πρέπει να γίνει δικιά μου" σκέφτηκε και χτύπησε με το μαχαίρι εκεί που ο τραυματισμένος φίλος των παιδιών βρισκόταν κρυμμένος κάτω από την πάχνη.
το μαχαίρι χτύπησε στο έδαφος.
Μιρέλα "δεν μπορεί" διέλυσε την πάχνη σε εκείνο το σημείο.... δεν υπήρχε τίποτα. ένιωσε ένα τράβηγμα από πίσω της και από την μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε ξαπλωμένη στα σκαλοπάτια του ναού. η πάχνη διαλύθηκε εντελώς. όσοι είχαν παγιδευτεί ελευθερώθηκαν και έπεσαν κάτω ταλαιπωρημένοι
"τι θα την κάνεις?!"
"δεν ξέρω"
άρχισε να την πλησιάζει δεν είχε πια πληγές στο σώμα του. οι λεκέδες αίματος υπήρχαν μόνο.
σηκώθηκε όρθια, "τελικά είχαν δίκιο για το μαχαίρι"
δεν της απάντησε, με μια απότομη συγχρονισμένη κίνηση των χεριών του έστειλε την Μιρέλα με δύναμη πάνω στην κεντρική πόρτα του ναού. είχε νευριάσει. ο κρύσταλλος στο στήθος του έλαμπε. σε κάθε του βήμα, το σημείο που πατούσε ράγιζε. ανέβηκε όλα τα σκαλοπάτια και στάθηκε μπροστά στην Μιρέλα.
"μην την πλησιάζεις"
"θα την εξαφανίσω"
ήταν πεσμένη κάτω και γελούσε... έπεσε με δύναμη πάνω στην πόρτα του ναού και φαινόταν τα αποτελέσματα πάνω της. ήταν εξουθενωμένη και αυτό έκανε το γέλιο της ακόμα πιο σατανικό... σήκωσε χέρι της από το δάπεδο που το είχε ακουμπήσει. αίμα έσταζε από το χέρι της και στο σημείο που το ακουμπούσε ένα χαρτί υπήρχε έμοιαζε με σελίδα από βιβλίο παλιό που είχε κοπεί. το χαρτί είχε το αίμα της πάνω και δεν φαινόταν τι έγραφε. μια αόρατη δύναμη την σήκωσε ψηλά και την κράτησε πάνω στην πόρτα.
"το τέλος πλησιάζει..." της είπε...
συνέχισε να χαμογελά και χαμηλόφωνα του απάντησε "όχι το δικό μου!!!"
το χαρτί απορρόφησε το αίμα και αμέσως κάηκε. ο καπνός που δημιουργήθηκε αστραπιαία πήγε στον κρύσταλλο που έλαμπε και εισχώρησε σε αυτόν.
η Μιρέλα ελευθερώθηκε από την δύναμη του.
ο κρύσταλλος έλαμπε παράξενα... η ένταση του έπαιζε...
απομακρύνθηκε από την Μιρέλα. ένιωθε την δύναμη του κρυστάλλου... ήταν ασταθής... κατέβηκε γρήγορα τα σκαλιά... ήθελε να τρέξει μακριά... μια παράξενη αίσθηση τον διαπέρασε, σαν ένα μέρος του εαυτού του να πέθανε... ο κρύσταλλος έσβησε και έσπασε σαν ένα απλό κομμάτι γυαλιού. δεν μπορούσε να το πιστέψει...
Μιρέλα "η έβδομη όψη... η άπιαστη έβδομη όψη... η αήττητη!!!" φώναζε...
γύρισε και είδε την Μιρέλα. είχε ακουμπήσει πάνω σε μια από τις κολόνες για να καταφέρει να σταθεί όρθια.
Μιρέλα "σε νίκησα... σας νίκησα, εσάς και την διεστραμμένη μαγεία σας... το ουράνιο τόξο δεν θα λάμψει πάνω από τον κόσμο μας... το έβδομο χρώμα εξουδετερώθηκε"
μια μπλε λάμψη και βρέθηκε κάτω νεκρή... η Άννα εμφανίστηκε δίπλα της.
ο Νίκος, ο Άκης και η Αγγέλα είχαν ακινητοποιήσει τον Αλέξανδρο που είχε συνέλθει.
σήκωσε το βλέμμα του στο φεγγάρι... "αυτά λοιπόν"