ΓΙΩΡΓΟΣ: ΔΝΤ; Χρεωκοπία; Ιδού το ερώτημα. Τι είναι για το πασοκ το δυσμενέστερο; Να ανεχτείς χρέη και τοκογλυφισμό πρόστυχης μοίρας, ή να σηκώσεις όπλο από το τραπέζι ενάντια σε ωκεανό από ληγμένα ομόλογα, να τους εναντιωθείς και να τα μηδενίσεις; Χρεωκοπία. Στάση πληρωμών. Και μετά, μηδέν. Κι αν μ’ έκλογές βάζω τέλος στα μαρτύρια του Πασόκ και τα χιλιάδες άλλα πράγματα που κληρονόμησε η χώρα; Αυτό είναι ολοκλήρωση σοσιαλιστικά επιθυμητή. Χρεωκοπία. ΔΝΤ. ΔΝΤ! Α! Και ίσως όνειρα. Μάλιστα. Εδώ η εμπλοκή. Γιατί σε τέτοια κρίση θανάτου, τι είδους όνειρα; Ενδέχεται να έρθουν, όταν θα ’χουμε ξεφορτωθεί αυτό το διεθνές διευθυντήριο; Αυτό μας κόβει τη φόρα· ο συλλογισμός που κάνει αβάσταχτη μία τετραετία που τόσο αβάσταχτα πολύ κρατεί. Γιατί, ποιος θα υπόμενε την τρόικα, προσβολές παγκόσμιες, την αδικία του δανειστή, τη βρισιά του συνδικαλιστή ή τις μαχαιριές του περιφρονημένου βουλευτή, τον νόμο που θα λειτουργήσει καθυστερημένα, τη διαφθορά της Εξουσίας, τα ρουσφέτια που ο νομοταγής πολίτης δέχεται απ’ τον αχρείο, όταν στο χέρι του είναι απ’ όλα αυτά να απαλλαγεί μ’ ένα μικρό, γυμνό φακελάκι; Γιατί ποιος θ’ ανεχόταν βόγγο, βάρος και ιδρώτα μίας άχαρης ζωής, εάν ο τρόμος πως κάτι που υπάρχει μετά τη χρεωκοπία ̶ η χώρα η άγνωστη που από το σύνορό της αποταμίευση καμιά δεν επιστρέφει ̶ μουδιάζει τη βούληση και μας καταναγκάζει να υπομείνουμε τα τωρινά μαρτύριά μας, παρά ν’ ανοίξουμε πανιά προς άλλα, άγνωστά μας; Όπου, η σκέψη μάς κάνει όλους μας δειλούς, το φυσικό χρώμα της απόφασης το απονεκρώνει η κιτρινισμένη πια χροιά της σκέψης. Και έργα υψηλής πνοής με ισχυρά φτερά, μ’ αυτήν εδώ τη σκέψη βγαίνουν από τη ροή τους, έργα πια δεν θα ονομαστούν ποτέ.
Το ηθικό δίλημμα του Γιώργου, να πληρώσει τα χρέη του πεθαμένου του πατέρα δίχως ταυτόχρονα να παραβεί τις σοσιαλιστικές αρχές του, να αποδώσει δικαιοσύνη σύμφωνα με την τρόικα και τον νόμο και όχι σύμφωνα με τα πάθη της κοματοκρατίας, είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ: το ερώτημα του Γιώργου, χρεωκοπία ή ΔΝΤ σε ένα κόσμο που κυβερνά η διαφθορά, σήμερα που διάφοροι αυτόκλητοι κήνσορες αναλαμβάνουν «στο όνομα του λαού» να πάρουν τη δικαιοσύνη στα χέρια τους, αποκτά συγκεκριμένη αξία για τον σύγχρονο αναγνώστη.Από τις εκδόσεις 'Λεφτά Υπήρχαν'