Αυτή η δεκαετία με έμαθε πολλά αλλά αυτό το παρελθόν έτος, μου δίδαξε πιο πολλά απο όσα μπρορούσα να φανταστώ! Μου έδωσε επίσης πάρα πολλά γι'αυτό και το χαρακτήρισα ως το έτος με τις ανοιχτές πόρτες...
και γενικά ποτέ δε μου έδωσε κάτι στο οποίο να μην έχω επιλογές, κάτι που να μου δεσμεύει την ανάπτυξη και πρόοδο, που μου αξίζουν (σε ότι κι αν κάνω) ... κάτι τέτοιο...
Γενικά πάντα μου άρεσαν οι συμβολισμοί και πιστεύω πως είναι ο καλύτερος τρόπος για να μιλάς και να σε καταλαβαίνει μόνο ο πληθυσμός που μπορεί ή πρέπει!
Απόψε θα μεζευτούμε φίλοι και οικογένεια στο σπίτι μας, έχω φτιάξει την Ισπανική Βασιλόπιττα και όταν θα χτυπήσει το ρολόι 12 θα φάμε και 12 ρόγες σταφύλι - μία για κάθε χτύπο! Τα έχω οργανώσει όλα τέλεια, μαζί μας θα είναι και ένας που προσκάλεσα, χώρια απο τους φίλους μου (απόκτημα τελευταίας γνωριμίας μου). Ελπίζω, αφού αρέσει και στους γονείς μου, να γίνω κι εγώ αγόρι των σχέσεων (φορ ουάνς ιν μάι λάιφ).
Θα κλείσω αυτό το τελευταίο ποστ της δεκαετίας, με τρόπο συμβολικό πάλι, με μία ιστορία που είδα τις προάλλες και είπα πως θέλω-πρέπει να τη μοιραστώ!
''Ήταν πολλά χρόνια πριν, την εποχή των πριγκήπων και των βασιλιάδων, μια πριγκήπισσα. Ήταν τόσο όμορφη και τόσο τυχερή που όλοι την είχαν ως πρότυπο.Είχε τόσα πολλά αγαθά, της είχαν δοθεί όλα απλόχερα χωρίς να κουραστεί, πιο πολλά απο όσα μπορούμε να φανταστούμε, πιο πολλά ακόμη και απο εκείνα που δεν είχε!
Μια μέρα, αποφασίζει να πάει μια βόλτα στο δάσος κοντά στο παλάτι της. Χωρίς να έχει περπατήσει πολύ, βλέπει ένα σπιτάκι μέσα στο δάσος, ερειπωμένο και εμφανώς δυστυχισμένο απο την έλλειψη της προσοχής και της φροντίδας που του αξίζουν!
Χτυπάει την πόρτα, δεν περίμενε να έχει ανταπόκριση, μα ξάφνου αισθάνεται την πόρτα να ανοίγει σιγά σιγά, την ακούει να τρίζει (δεν ήξερε πως είναι να τρίζει μια πόρτα) και βλέπει μπροστά της μια γριούλα, δυο κεφάλια πιο κάτω απο αυτήν και πολύ καταπονημένη, θα έχει περάσει μια πολύ δύσκολη ζωή (σκέφτηκε).
Δεν αργεί όμως η πριγκήπισσα και με την ελαφρά ανάιδεια που κρύβουν τα νιάτα της, της απευθύνει το λόγο: Δείξε μου τι έχεις μέσα σε αυτό το μικρό σπιτάκι (δε μπορεί να έχει πιο πολλά απο εμένα, αναλογίστηκε).
Η γριούλα χωρίς να πει λέξη, κάνει λίγα βήματα μπροστά (με μεγάλο κόπο) και ξεσκεπάζει ένα σημείο που ήταν κρυμμένο, αποκαλύπτοντας μια σκια...μόλις την είδε έσκυψε (με τις ελάχιστες δυνάμεις που είχε) για να της δείξει σεβασμό.
Η πριγκήπισσα απόρησε απο το θέαμα αλλά πριν τολμήσει να ρωτήσει, η γριούλα της εξήγησε αποστομώνοντας την:
Κάποτε, νεαρή μου κοπέλα πέρασε απο εδώ ένας άνθρωπος τόσο αγνός, τόσο καλός, τόσο φιλεύσπλαχνος, που μπροστά του το μικρό και ταλαιπωρημένο σπιτάκι μου, είναι πολύ μοχθηρό και κακό!
Ήταν τόσο μεγάλη η σπανιότητα αυτού του ανθρώπου που απο τότε φυλάω τη σκια του, πιο προσεκτικά και με μεγαλύτερη επιμέλεια απο την ίδια μου τη ζωή και τη ζωή του σπιτιού μου!
Η πριγκήπισσα έμεινε σκεπτόμενη για λίγα λεπτά και αποφάσισε να μην πει τίποτε άλλο...''
Ελπίζοντας αυτά τα λίγα λόγια να σε έκαναν πιο humble, πιο ευαίσθητο και να σου έδωσαν την αίσθηση πως είσαι μέρος ενός συνόλου (και όχι μέρος του εαυτού σου) καθώς και πως οι πράξεις σου επηρρεάζουν αυτό το σύνολο και αντίστροφα,σε αποχαιρετώ γι'αυτό το έτος και εύχομαι (αναλογιζόμενος πως κάθε χρόνο πεθαίνουν 20.000 άτομα στην Ελλάδα, απο το τσιγάρο, πενταπλασίασέ το για να μάθεις πόσοι πεθαίνουν όταν καπνίζεις σε εσωτερικό χώρο) το επόμενο έτος να έχει λιγότερους σκλάβους, λιγότερους θανάτους εξ'αιτίας της σκλαβιάς, λιγότερες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και επι τέλους ο κόσμος να μάθει καλύτερα και απο το όνομά του, τη φράση:
''Τα δικαιώματά μου, σταματούν εκεί που αρχίζουν του άλλου...''
Your girl is Lovely Hubble!
Happy New (really NEW...I mean REALLY) Year!
Happy New Decade!
Say 2010...
Click!
Σας φιλώ