έξω συνεχίζει να χιονίζει. αύριο λέει θα έχουμε heavy snowfall, το οποίο για το κλίμα του λονδίνου σημαίνει ότι όλα θα είναι υγρά, πουθενά στρωμμένο χιόνι και βεβαιώς βεβαίως θα έχει πουτσόκρυο.
τα χθεσινά με πήραν αρκετά από κάτω (και ξέρω και γιατί) οπότε το κρύο δεν είναι το main concern μου.
αυτή τη στιγμή αυτό που θα ήθελα είναι για λίγες ώρες να μπορούσα να τραγουδήσω "και μένα τι με νοιάζει, εδώ έχει πάντα ήλιο", σαν να ήμουν στην ελλάδα,
όχι γτ η άσπρη αυτή επέλαση με χαλάει (τουναντίον),
απλά να μωρέ,
σε φάσεις που έχεις λίγο στραπατσαριστεί,
θες να δεις και να μιλήσεις με εκείνους τους φίλους που ξέρεις κι εμπιστεύεσαι αλά ελαίς, aka ως την τελευταία τους σταγόνα.
(αλλά και πάλι, αύριο θα είναι μία καινούρια μέρα και μάλλον αυτή η νοσταλγία θα μου περάσει, απλά και μόνο γτ εγώ ζω, δεν νοσταλγώ.
έτσι μπράβο, να επανακτούμε το composure μας σιγά σιγά. σιγά (sic) το αξίον του πράγματος να κάθομαι να στενοχωριέμαι...)
καλό βράδυ
ps. παρότι είπα σήμερα να κοιμηθώ σε μια πιο λογική ώρα, δεν το βλέπω γιατί το eye shrimp.