Δύο στα δύο

Πώς περνούν έτσι οι μέρες και οι μήνες; πότε ήταν που ευχόμασταν καλή χρονιά και να που κοντεύει καλοκαίρι.. τρόπος του λέγειν καλοκαίρι. Αν αρχίσει να χιονίζει δεν θα μου φανεί καθόλου παράξενο. Παράξενη εποχή, ακολουθούμενη από έναν παράξενο καιρό. Σαν αυτά τα δύο να πηγαίνουν χέρι-χέρι. Δεν ξέρεις τι θα ξημερώσει και η αβεβαιότητα έχει καταλήξει να είναι μόνιμος κάτοικος στο κεφάλι σου.

Τελευταία αισθάνομαι κάπως έτσι:


Μπορεί να λένε πως σημασία δεν έχει η πτώση αλλά το να σηκώνεται κανείς, η αλήθεια είναι ότι αυτός που το είπε μάλλον θα έπεφτε συχνά. Και από ύψος.
Την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν και πάλι στο κρεββάτι και ως συνήθως η ίωση ξεκινά από Πέμπτη, δουλεύεις και την Παρασκευή γιατί λες -άλλη μια μέρα έμεινε- και πέφτεις ξερός το Σαββατοκύριακο, το ίδιο διήμερο που εσύ περίμενες με ανυπομονησία. Φυσικά.

Δεύτερη φορά άρρωστος μέσα σε έναν μήνα, λοιπόν. Δεν ανέφερα κάτι διότι ήμουν σίγουρος ότι θα λέγατε, μα πάλι άρρωστος; Οπότε το απέφυγα, μιας και ήμουν και με πονοκέφαλο, με ένα συνεχές φτάρνισμα και με μια κούτα χαρτομάντιλα αγκαλιά. Όχι η ιδανική στιγμή για οτιδήποτε.

Το βλέπω.. μόνος μου θα μείνω. Αγκαλιά με κούτες χαρτομάντιλα, χυμούς πορτοκάλι και καμμιά καλή σειρά για παρέα. Ποιος θέλει έναν μυξή που αρρωσταίνει κάθε τρεις και λίγο.