Μένουμε Ελλάδα, κατά το σλόγκαν της τουριστικής προπαγάνδας. Στο σταυροδρόμι των ηπείρων. Εκεί που χρόνια παλιότερα μας άφησαν να ρυθμίζουμε μόνοι μας τα φανάρια. Και δεν έμεινε γριά χωρίς κάταγμα, παπάκι χωρίς πτώση, ΙΧ χωρίς λακούβα. Γιατί, ως γνωστόν, τα μεγαλύτερα ατυχήματα στις διασταυρώσεις συμβαίνουν.Πολύ περισσότερο όταν ο τροχονόμος μπήκε με μέσο, είναι κοπανατζής, κάνει τα στραβά μάτια,την πέφτει στις γκόμενες, δουλεύει το βράδυ νταβατζής για να ζήσει την καημένη τη μάνα του.
Τον τροχονόμο τον έτρωγε η μιζέρια. 'Ενα μήνα άδεια κάθε καλοκαίρι, αλλά τον τρώγαν οι δρόμοι πέρα δώθε στη Νέα Μάκρη και στη Λούτσα, που ίσα που προλάβαινε να ρίξει και καμιά π...τσα κάτω από το πεύκο. Από το νταβατζιλίκι, με τα χρόνια μάζεψε ένα σεβαστό ποσό, που το φυλούσε ο νόμιμος τοκογλύφος της γειτονιάς. ο κ. Egnatios Marfinidis. O μπατζανάκης του, τέως γιδοβοσκός και νυν αντιδήμαρχος, αφουγκράστηκε τον πόνο του και του πούλησε ένα οικοπεδάκι, για να χει να στρώνει τον κώλο του - και της καλής του- τα καλοκαίρια. Ήταν βέβαια μακρυά από τη θάλασσα, αλλά ήταν δίπλα στο δάσος, εκεί που όλη η πλέμπα της πρωτεύουσας έχτιζε την παράγκα της. Σε λίγα χρόνια θα γινόταν νόμιμο. Και σβήσε από δω κι από κει τις κλήσεις του δασάρχη, του υπεύθυνου της πολεοδομίας, του δημάρχου, το όνειρο έγινε πραγματικότητα.Και ήρθε και το ρεύμα, ήρθε και το νερό, αλλά δώστου πρόστιμα που ήταν οικοπεδοφάγος, που χε το θράσσος να θέλει ρεύμα, που χτισε 2 ορόφους παραπάνω, που κοψε τα πουρνάρια για να περνάει το τζιπάκι.Εν τέλει του βγήκε ο κούκος αηδόνι.Αλλά είχε την ικανοποίηση που πήρε μισό στρέμμα με πουρνάρια και το κανε παράδεισο, όπως έλεγε κι ένας μητροπολίτης που μου θυμίζει τζατζίκι(Άνιθος, νομίζω......)
Με τα χρόνια η γειτονιά μεγάλωσε τόσο, ώστε όλοι πλέον μπορούσαν να συναντηθούν στον εξωραϊστκό σύλλογο 'οι φίλοι του δάσους' , όπου γινόταν το αδιαχώρητο.
Εκεί που η ζωή κυλούσε όμορφα, μια καλοκαιρινή νύχτα ακούστηκε η αυτόματη υπερσύγχρονη καμπάνα της νεόδμητης εκκλησίας της 'Μεταμόρφωσης' (του δάσους σε οικόπεδα). Φλόγες τύλιξαν τα σπίτια, που χαν γίνει πλέον βίλες, οι δε κάτοικοι ξεγλιστρούσαν από τις φλόγες ευτυχώς με την ίδια ευκολία που ξεγλιστρούσαν κι από το νόμο. Έτσι, με μεγάλη δυστυχία γύρισαν στα σπίτια τους και στις δουλειές στην πόλη. Κάτι άλλοι δυστυχείς τρέχαν να σώσουν τα μαντριά, τα κτήματα, τις μανάδες τους. Αυτοί δεν είχαν ψηφίσει το μπαντζανάκη, είχαν τα οικόπεδα από τους παπούδες τους.Τους το χε πει όμως ο βουλευτής, ότι το μέρος θα αξιοποιηθεί, θα γίνει αγνώριστο, όπως και έγινε.Κι έτρεχε ο νομάρχης, ο δασάρχης, ο πολεοδόμος, ο εφοριακός να καταγγείλουν τον εμπρηστή.Και πάνω από τα κεφάλια τους με πολεμικό ελικόπτερο κι ένα πακέτο μυξομάντηλα πετούσε ο καταλληλότερος και φώναζε 'ψυχραιμία, δίπλα είναι η θάλασσα' κι ότι προέχουν οι ανθρώπινες ζωές.Αυτές που τα επόμενα χρόνια δε θα χουν κανένα από τα 2 πνευμόνια τους...
Κατάθλιψη με πιάνει με τις πυρκαγιές. Όποτε βλέπω δάσος, αισθάνομαι όπως και με τους ασθενείς μου στο ογκολογικό.(Θα τον ξαναδώ άραγε του χρόνου?)
Ξεκίνησε και η άδεια, με την πρώτη μερα ως συνήθως για δουλειές.
Η μηχανή του αυτοκινήτου, όπως και η κρατική, έχει πρόβλημα. Μίζα θα θέλει...
Γενικά είναι ωραίο θέαμα να βλέπεις πολλούς να ξύνουν τ αρχίδια τους.Αρκεί να μην είναι οι υπάλληλοι της τράπεζας...
Κι αυτά τα αστικά τραγωδία.Ολόκληρο λύκειο να κουβαλάνε μαζί με μια γριά, η γριά θα κάτσει δίπλα μου.Ίσως είναι το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης ,που την ωθεί να κάτσει δίπλα σε γιατρό...Η σημερινή είχε και αρρύθμιστο ακουστικό.Με κάθε κουδούνι σηκωνόταν η τρίχα απ΄το πηγούνι κάγκελο και τιναζόταν σαν από ηλεκτροσόκ.Της φύγαν και τα ροδάκινα στη στροφή.30 άτομα κυνηγούσαν τα ροδάκινα της γραίας.Σκληρά ροδάκινα, ούτε με μασέλα από μασίφ ατσάλι δεν κόβονταν, φαντάζομαι.Κατέβηκε και σε λάθος στάση. Ας ρυθμίσει επιτέλους κάποιος τα αισθητήρια της γριάς, είμαι σε άδεια...